İstanbula benziyorum Şiiri - Emrah Ateş

İstanbula benziyorum bu aralar
Beni de kendine benzetti sonunda
Gecelerim kız kulesinin sessizliği kadar yalnız
Dalgaların hışırtısından ibaret sadece

Evim boş bir baraka
Hatta çıkmaz bir sokak
Geceleri sadece yıldızları izliyorsun
Bir tanesi kaysında ondan medet umayım diye
Belki tutarda sevdiğimi görürüm diye

Ama dedim ya beni de kendine benzetti istanbul
Kafam Sultan Ahmet Camisi meydanı gibi
Karmaşa içinde

Ne kendimde bir sahil kenar tadı buluyorum
Nede bir boğaz havası
Balık ekmeklerin kılçığı bile batmıyor artık boğazıma
Tatlı bir acı bile bırakamıyorum ardımda

Hani sevdiğin vurur sonra sarılır ya
Öyle tatlı bir acı işte
Ama hep vurulduk sarılanımız olmadı
Tatlı bir acı bile bırakamadım ardımda giderken...

Emrah Ateş- yalnız bırakılmış bir 2004 akşamı