İstanbul aşkı Şiiri - Bayram Ataç

Boğazın rüzgârında, tebessümle dönmeyi
Eyüp’te ezan sesiyle, manevî de yanmayı
Zamanın aynasında, geçmişte dolanmayı
Gönülden az bakarsan, cennet gibi İstanbul.

Yolun düşer gelirsen, evliyalar yurduna
Selam ver toprağına, Boğaz’daki suyuna
Aşkla bak Yedikule, Topkapı’nın suruna
Bir nefeslik durursan, cennet gibi İstanbul.

Sokak lambası titrer, şavkı düşer geceye
Güzelliğin sığmaz ki, ne beyit ne heceye
Bazen yanıt bulamaz, sakladığı bilmeceye
Bir aşk ile solursan, cennet gibi İstanbul.

Üsküdar’da okursun, Hüdâyî’nin sözünü
Adım adım yaşarsın, tarih kokan yüzünü
Bir de Sultanahmet te, açarsan o gözünü
Bir secdelik kalırsan, cennet gibi İstanbul.

Gönül bir yelken olur, Haliç’te gezinirken
Martılar aşk çağırır, göklerde süzülürken
Ezan başka duyulur, tan yeri çözülürken
Bir sevdayla sararsan, cennet gibi İstanbul.

Minarede mahya yanar, nurla eder selamı
Nereye bakarsan bak, yazarsın bir ilhamı
Gezmeye başlarsan, durduruyor zamanı
Gördüğünü yazarsan, bir şiir gibi İstanbul.

Fetihin tüm heyecanı, Ayasofya’da sarar
Boğazda esen rüzgâr, sanki saçları tarar
Ezanlar yükselirken, gönüller huzur arar
Bir niyazla gezersen, cennet gibi İstanbul.

Bize geçmişten kalan, medeniyet tacısın
Gönüllerde taht kuran, ümmetin ilacısın
Yetmiş iki millete, dal olmuş bir ağaçısın
Bir sabırla dinlersen, bülbül gibi İstanbul.

Kız Kulesi bir gelin, duvak giymiş maviden
Bir ezan yankılanır, Süleymaniye Camiden
İstanbul’a armağan, bayram denen faniden
Gökyüzünden izlersen, cennet gibi İstanbul.