İstanbul Yoktu Şiiri - Nilay Aksu

sen yoktun ya
istanbul vardı hani
hey gözünü sevdiğim ışıklar şehri
varlığın göz alıcı sureti
iç geçirten kasveti yoksunluğun

sen yoktun ya
istanbul vardı hani
aşk yoktu ne gökte ne yerde
takma kirpikli çorabı kaçık bir fahişeydi şehir
dudaklarını doyasıya öpemediğin
ve sevmeleri yalan bir şehirdi İstanbul

seni sevmek yaz ortası hazanları gibi
kış ortasında bahara göz kırpmak gibi
seni sevmek yokluğunla yaşamaya alışmak gibi
yorganın soğuğuna sarılmak gibi
ölümü apansız çağırmak gibi

sen yoktun ya
istanbul vardı hani
hani öpemediğim dudaklarını
hani ölüme uzanır gibi
dingin hesapsız yatamadığım kollarında

sen yoktun ya
otuz yaşım vardı başımda
hesapsız sevmelerin yaşı geçmisti
hani 'aşk' deyince
sarı bir hasret oturur ya bakışlarına
„boşveer çivi çiviyi söker“ derken
titrer ya ellerin saklasan da

seni sevmek bir çocuk şarkısı gibi
gözleri gülen bir umuda sarılmak gibi
imkansız masallara inanmak gibi
gecenin bir yarısı tanrıya yakarmak gibi
seni sevmek bir ağacı kollarınla sarmak gibi

sen yoktun ya
istanbul ağlamıştı hani
takma kirpiklerini sarı peruğunu önüne koyup
dolu bir kadehi diklemişti ya
hani “aşk da yok aslında” deyip
omzumda ağlamıştı ya

sen yoktun ya
istanbul yoktu orda
gözlerimle gördüm
bir gece kendini sulara attı
bütün ışıklarıyla!