İstanbul Yine Aynı İstanbul

İstanbul yine aynı İstanbul,
Sevgilinin elleri nasılsa, işte öyle bir İstanbul,
Beyaz ince narin edalı dualı vurgun ve soylu,
Parmaklarına bahşedilen ne kadar ziynet varsa?
Evlerine, sokağına, köşküne, sarayına, hepsi helal,
Boğaz seyrinde inci gerdanlıktır, her bir yolu,
Güneşin doğuşunda aydınlıklar içinde bir nur,
Doğar fecir vakitlerinde ezanlarla asil ruhu,
Her günbatımında yine yârin siluetidir gurubu,
Yeşil zümrütlerle elmas gibi aşiyan yıldız bebek,
Ne gözün varsa bak, ne hayalin varsa İstanbul!
Mutluluğun beşiği, âşıklar öğüten cefa da olsan,
Narin sevgililerin, aşkların ve âşıkların gezdiği,
Kim bilir? Kaç sevgi dolu alınların uzun secdeleri,
Nur saçıyor, meşk ediyor hala, Selatin Camilerinde?
Uygarlıklar yarışıyor ölesiye, hala caddelerinde.
Yetmiş iki milletin ısrarlı, muttarit adımlarında,
Her biri ayrı gemiler gibidir ve pusulasız her biri.
Tarihi bir daha yeni baştan anlatıyor, İstanbul!
Zarafetinde gizlerken mutlu gülüşler gibi geleceği.
Ah İstanbul; duygularımın, kalbimin öğretmeni.
Bu sefer, gökdelenler boyu yorgunluklar çöker,
Gülşende, güller içinde, kim başka güller ister?
Her taraf bir gül bahçesi, her taraf nur bahçesi,
Çamlıca’dan muştular, Altı Minaresiyle gelen heybeti.
Selamlar, şevke gelmiş, Ayasofyayı, Sultanahmet’i,
İstanbul, ah İstanbul, bilmiyorum senden,
Kaç gemi, kaç yolcu, kaç kaptan geçti?
Hangi katarla trenlerden indi de kadim yolcular,
Ah kaçının hayatı dünyadan kam alarak geçti?
Boğazın bembeyaz bebek tenindeki boynunda,
Kaç mücevherle dolu boynu sevgiye erdi?
Kaçı bir karasevdaya tutulup ta gözleri,
Senin ipekböceğini besleyen dutlar gibi,
İpeksi varlığını, ipekten bir tül gibi geçti.
İstanbul, aynı İstanbul, âşıklarının gözleri,
Dalıvermiş, temaşaya, aşka ve sana,
Sanki eskiyle yeniyi “tart” diye, koymuşlar da,
Narin bir terazinin kefesi kantara dönmüş,
“Hiç bitmesin diyerek nasıl aldanmaz? ” ömürler,
Bir gün gibi geçti, dün gibi geçti ve geçer?
Ömrün gibi geçti, gönlün gibi geçti, her şey.
Ah İstanbul, yine aynı İstanbul.