İstanbul Yine Ağlıyor! Şiiri - Ersin Karaca

İstanbul ağlıyor biliyor musun?
Hep hüzmelerimden boşalır gibi,
Veremez yinede gönle serinlik,
Bulutlar hazanla ağlaşır gibi.

Ne olur, hiç verme kendine izin,
Mütemadiyen gel, ruhumda gezin,
Seni beklemektedir, ruhikizin,
Bir dağ eteğinde, üveyik gibi.

Eğer kalmayacaksan sakın gelme,
Yeter erittiğin, bağrımı delme,
O bir bakışınla attığın çelme,
Hâla, tökezletmekte pranga gibi.

Bana özyurdumu gurbet eyledin,
Bilmezsin değil mi? Hali neyledin,
En ezici lafı niye söyledin?
Tam kalbimden vurdun, bir düşman gibi.

Seni getirir gece, rüyalarım,
Ne haldesin, nasılsın ki? Anlarım,
Benden uzaktasın ona yanarım,
Dilin, anlattığına bin pişman gibi.

Kimse bilemez ki, mutluluk kimde,
Onlar da anlarlar, yerli yerinde,
Karmaşa bitecek, günün birinde,
Boradan Sağmaya alışman gibi.

Yok başka gözlerde sende ki mâna,
Vuslatı beklerim bak yana yana,
Mevlâ, sabır versin, ayrı kalana,
Seninde içinde savaş var gibi.