İstanbul Yıldızları Şiiri - Müjdat Bilgin

hani yıldızlara olan hayranlığını anlatmıştın ya
hani demiştin ya bana
'saklanmadıysa bulutların ardına istanbul’da yıldızlar
seyret onları ve içinden geçenleri satırlara dök', diye
işte böyle ısmarlama ama içten bir bakışla baktım semaya

anlaşılan neşeleri yerindeydi İstanbul yıldızlarının
yüklerini bırakıp giden kızgın bulutların ardından
dans eden şov kızları gibi şen şakraktılar.
işveyle göz kırpıp oynaşan körpeler gibi

kuzeydekilerin üşür gibi bir halleri vardı.
sağ taraftakilerde ise tatlı bir telaş
ortalarına oturan gelini süslüyorlardı sanki

aşağıya baktım, güneye
karanlık bulutlar henüz tümden terk etmemişti diyarı
mutsuzluk hâkimdi vesselam
bir grup oturmuş ağlaşıyorken daha
'karanlıklara mahkûm kaldık' diyerek, umutsuz.
bir diğeri ellerini açmış gökyüzüne
yakarışlardaydı mevla’ya

batıdakiler gamsızdı; tasasız mutlu gibi
bir düzen vardı sanki dizilişlerinde
en parlakları küstah bir orkestra şefiydi adeta
birilerine göz ucuyla bakarken sitemkâr
diğer tarafa memnun nazarlar sunuyordu.

Anadolu’nun üstünde ise
İstanbul’u terk eden bulutlar cirit atıyordu henüz.
rüzgârın dağıttığı eteklerinin altından
sönmediklerini, geçici bir karanlığı müjdeliyorlardı
yıldızlar

sonra ağır ağır itebildikleri bulutlara yaslandı her biri
ve derin bir nefes alarak gülüştüler
'işte böyle' diyorlardı hep bir ağızdan
kaybolmuş gibi de olsak
kara bulutlar kapatsa da önümüzü bazen
biz hep burada olacağız ışıl ışıl.
yeter ki siz, umutlarınızı yitirmeyiniz

sanırım doğru söylüyorlardı.
onlar hep oradaydılar ve ışıl ışıldılar
göremediğimiz zamanlar onları
umutsuzluklara saplanıp 
‘bakamadığımız zamanlar’dı.

28.08.2006 - İstanbul