İstanbul Ve Zaman Şiiri - Canan İşdaş

Uzaklarına baktığımda
Beynimdeki resimler solar,
Önemini yitirir zaman.
Pırıltısıyla pırlantalar
Armağan eder Boğaz.
Ki bu şehir zaten değerli bir sarraf.

Arnavut kaldırımlarında
Kimi yasak kimi ölümüne
Sevdalıdır gezinenler;
Gün batımları Leyla olmaya davetkar,
Ki bu şehir Mecnundur zaten.

Neler söyler Göksu ince sesiyle
Dalga dalga yayılır sevdası.
Son durakta bırakır
Aşk şiirleriyle büyüler aşıkları
Ki bu şehir bir büyücüdür aslında
Tutku saçan büyüsüyle....

Kubbelerin minarelerin,
Küf kokulu yere batanların
Ve sarayalarında yaşamış
Gelmiş geçmiş insanların.
Türkünü söyler İstanbul
Ki bu şehir kaynağıdır ilhamların.

Tüttürdüler nefesinle
Çubuklarını ve bacalarını hamamların
Çığlığı duyulur her yandan
Sevdanla kavuşamayanların
Ya da kavuşup ta ayrılanların.
Ki bu şehirde alışır
Aşk esrarına insanların....

Mendiller görünür sallanan
Boğaz sandallarından
Ki onlar başka gönüllere
Pupa yelken kimi zaman....

Estirir İstanbul yazın
Serin bir rüzgar
Tadına doyulmayan..
Uçuşan saçlardan
Tel tel alıp götürür
Her birini iliştirir
Güneşin ışıklı dallarına
Ki bu şehir parıltısıyla başdöndürücüdür
Her sabah yeniden süslenir.

Damla damla yağmur sızar
Gül yaprakarından bazen
Tenekelere vuran sesi
Yıllar öncesinden
O an canlanıverir gözümde
Fesli bir civan
Sırtında yarım omuz ceketi,
Bakışları çelik, bıyıkları kaytan
Galata'dan iner,yürür heybetli.....

Haliç'in mavi gözleri
Muzırca oynaşır martılarla
Ki o martılar yüzyıllardır
Tanık ve aşık İstanbul'a.
Alışıktırlar huyuna suyuna
Anlarlar artık;
İstanbul ne zaman sadık,
Ne zaman hovarda.....

Aşkınla yüklü yürekler
İstanbul destanı yazarlar.
İstanbul dolu gönüller
Hayatlarını oya oya;
Ölümüne İstanbul'a işlerler.....
(12 Mart 2010)