İstanbul Ve Şair Şiiri - Emrullah Yılmaz

İstanbul, Leyla'sı tüm şairlerin,
Aranıp durulan o aşk çölünde.
Manası yok onsuz kelimelerin;
Ne serbest, ne aruz, nede hecede.

Kalem titrer, yine gözler puslanır,
İstanbul'u aşk ile, böyle andıkça.
Hüzün kalbe bir yar gibi yaslanır;
Boğaz da eski bir konak yandıkça.

Kız kulesi, martılar, ve balıkçılar,
Yerini alınca beyaz sayfada,
Çıkar su yüzüne son yalnızlıklar;
Yavaşça süzülen o son mısrada.

Son mısra hasretin zalim diyeti,
İstanbul yine aşk mısralar boyu;
Şair deniz olsa bitmez hasreti,
Tatmadan, bilmeden sonsuz uykuyu.

İstanbul, Leyla'sı tüm şairlerin,
Aranıp durulan o aşk çölünde.
Manası yok onsuz kelimelerin;
Ne serbest, ne aruz, nede hecede...