İstanbul ve Hançer Şiiri - Cem Dönmez

Ey istanbul,
Sokaklarının, sokaklarının içi
Tehlikelidir.
Makadamlarında kız bir izmarit
Üşür damar damar,
Kimin ağzından süzülmüştür, usulca
Bir işçinin mi, bir sevdalının mı,
Acılarında yükselmiştir anafor
Acılarında, anılarında, alınlarında
Bir dinamit
Bir Allahsız kor...

Efkar ya,
Hem nasıl
nedensiz, birdenbire
Ne bir rakı kadehi, ne bir plak,
Ne de bir fasıl, dokunan derine
Alır, götürür, kalırsın üryan.
Ağzında duruyordu usul usul
Efkar mı, sigara mı,
Bir işçinin mi, bir sevdalının mı,
Aynıdır aynı, geliyordu bir baş,
iki ayak, kırık bir yürek
Çıkmaz, çıkmaz sokaklardan...

Sokaklarının çıkmazı tehlikelidir,
Ey istanbul.
Çamaşır iplerine alışkanlık asılı,
Evlerindekilerin bilmediği
Dert etmedikleri yetimlerin ki, çığlıklı
Emektarların üreten, yürüten
Makinaları, çarkları, dişlileri,
Feda ederek alete,
Kolunu, parmağını...
Sorsan,
emeğin ve geleceğin
canı sağ olsun derler
başları diktir, açıktır alınları...

aydınlığa merhaba diyen
kim vurduya gitmiştir.
Suçu katliam değil
Yazmak iyiyi, doğruyu, haklıyı...
“Tetiğe basan elleri kırılsın,
Nişan alan gözleri kör...”
Demiyorum,
Senden öğrendiğimiz çünkü
Demekle değil,
hareketle
Hamleyle değişir, dönüşür
Baskı, zulüm
Ey fail-i meçhul
baba yiğit kalemşör...

Sokaklarının çıkmazı tehlikelidir,
Ki söz biter, askıda kalır yaşamak.
Umutsuz, yarınsız, yalnız.
Bir başına...
Bir rivayet-i ruhban hatırlanır
Cennet parayla alınacak, şu kadara...
Ve satar türlü kerameti...
Haberi yok yarından,
Yarını yapandan, besteleyenden,
Asılsız bir hikayeti eyler,
Asıl işi yapanı anlamadan...

Senden haberleri yok,
Sen ey istanbul, sen ey çıkmaz sokak,
Her şeye rağmen çan gibi salınan kalçan,
Hürriyete kolan vuran yedi tepenle
Aldın bizi.
Gemilerinle, rıhtımlarınla, hırçınlığınla
Bizi aldın
Ve daldırdın dipsiz kuyulara
Koşturdun ardından
Bir serap gibi, soluk soluğa
Bizi,
Biz, yani işçi, çırak ve uzman
Öğretmen, memur ve rençber
Biz, yani üreten insan...

Sokaklarının,
sokaklarının çıkmazında,
Gördüm ey istanbul
Ejderha ağızlı karanlık adamları,
Namluya sürmüşler kurşunları.
Çünkü namlunun ağzında yürekleri.
çıldırdım, ey istanbul, çıldırdım,
Her yiğidin devrilişinde,
Kanla doluyor çay bardağım...

Sokakların
Kimsesiz değildir, ey istanbul.
Korkma, eğilme, dik dur
Yağmur yağdığında
nasıl yürürse özsu
bereketli topraktan kuru dala,
öyle yürürüz üstüne karanlığın,
durduramaz bizi hiçbir pusu
silah, bomba filan korkusu.
Evet istanbul, bu bir başkaldırma
Bir bakıma senin bize gelişin
İşte şimdi umut dolu gözlerin
Ve onun ışığında
Hançere
felsefe veren yansıma