İstanbul ve Fetih Şiiri - Aziz Emin

İstanbul diye
İçindeki fatihi bul diye...

Bir yalan özlemin damarlarımızdaki kanı çekip götürdüğü gün
Fethedildi kalbimizdeki son kale
Kalan son aşk ve sevgi parçacıkları yetmedi yeni bir fethe
Şevkimiz ve gücümüz kalmadı
Yeni bir yürekte fetih marşları söylemeye ve söyletmeye
Bizi bırakıp gittiğinden beri öksüz ve yetimiz ey fetih
Ey Fatihleri mübarek kılan fetih!
Ey fetihleri mübarek kılan Fatih!
Söyle neden gizdesin?

Şimdi kılıçlar kınlarında kana bulanmakta
Kalemler kana susamış
Fetih diye etrafa kan kusmakta
Ne olur saklandığın yerden çık gel artık
Bir çocuğun kalbinde yer etmekse fetih
İnan fatihler kalmadı, çocuklar ağlamakta
Çık gel artık özlemi sonsuz fetih.

Açan demekmiş adındaki sır
Ne olur gel artık, fetihler sahte savaşlar kısır
Fatih İstanbul’u bir kerede aldı
Fetih denilen şey bir kerede Fatih’te kaldı
Şimdi biz vermişiz kendimizi televizyonun ve teybin esaretine
Fatihler artık fetihten önce gece konserlerine daldı
Herkesin diline dolandı
Ama fetih, yüreklerde koca bir yalandı

Şimdi ben Fatih’in İstanbul’u fethinin arifesinde
İstanbul’u fethettiği yaşın üç-beş yaş ilerisinde
Fethi anlatmaktan, Fatih’i anlamaktan acizim
Yardımıma koşmayacak mısın?
Yangınıma yağmur olamayacak mısın et fetih!

Ne zaman ki başımdan
Senin mübarek ağrını söküp yerine
Boş hayallere daldıran migrenleri kazıdılar
İşte o güz son kalemizde düştü ey fetih!

Ağrını özledim inan yükünü taşımak isterim
Ayaklarımda taakat bitesiye dek
Kalmayasıya dek gözlerimde bir samla yaş
Yasını tutmak isterim nerdesin ey fetih?

İnan hiçbir kayboluşa ağlamadı
Bu kalp bu kadar uzun
Yusuf’un düştüğü kör kuyularda mısın?
Mecnun’un yandığı ateş çöllerinde mi?
Burada biz senden daha kör ey fetih!
Buradaki ateş çöldekinden daha kor!
Ne olur bir damla su ey fetih!

Yokluğun çok düşmanlar güldürdü bize
Şimdi öyle muhtacız ki birbirimize
Biz sensiz, sen bizsiz olmuyor fetih
Kalplerimize çöküyor bir garip his
Fetihler durdu artık...
En zengin kalp oldu en hasis
Cömert ellerini aç artık
Açlığımıza bir ilaç artık ey dertlere derman fetih!

Gidişinle beraber ağlayana gülen oldu bu yüzler
Düşene bir tekme için yarışıyor şimdi bu dizler
Öyle yaralandım; öyle yara aldım ki
Bitmez tükenmez acılarına hasret kaldı bu eller
Yalvartma gel artık bu yürekler seni bekler

Şimdilerde yokluğunun hüznü gökyüzüne taç oldu
Gökyüzü fetih diyenlerin sesine muhtaç oldu
Adaletsizlik kale duvarlarına eğreti bir burç oldu
Binalarımızın temeline suyu kahpe, kumu kahpe
Yalancı bir harç koyuldu, temellerimiz oyuldu
Yıkılmak üzereyiz, yardım için olmasa da
Yıkmak için bir şahi ol, gel ne olur ey fetih!

Şimdi yokluğuna kadeh kaldırmada seni bizden alanlar
Şerefsiz ellerinde kalkan kadehlerde
Yankılanmakta dillerinden dökülen “şerefe” nidaları
Ben sana seslenmekteyim ey fetih!
Benim kadehlerim fethe kalkmalı artık
Yeni kalelere, yeni kalplere yazılmalı artık adın
İnan dudaklarımdan gitmedi o eski, o eskimeyen tadın

Gel artık ey mazlumların sevgilisi
Suya hasret bir çiçeğe bir damla su olmaksa fetih
İnan çiçeklerimiz kurumaya yüz tuttu
Ve bu yüzü senden buldu...
Çiçeklerimizi soldurmaya hakkın yok
Ne olur gel ey gül fetih!
Gel, güldür fetih!

Biliyorum sen bizden daha çok istemektesin
Ve biliyorum ki en uygun zamanı beklemektesin
Ve sen ey fetih öyle bir anda gel ki
Fethine fatih olmak için yarışsın herkes
Sevgiden yapılmış oklarına, kılıçlarına
Seve seve, yana yana göğsünü açsın herkes
Yeter bu özlem, yeter bu acı...
Dört gözle bekliyorum; göğsüm açık, alnım açık
Gel artık ey kutsal acım fetih!