İstanbul ve Ben Şiiri - Melike Yurtsever

İstanbul şimdi üzgün, neden diye sormayın.
Belki gökyüzü, aylardır gri olduğu için.
İstanbul belki de, baharlarını özlemiştir…

Ben hiç korkmadım İstanbul’dan,
Ne de kendime bir düşman gördüm!

Biliyorum ki İstanbul da,
Benim gibi hicran dolu…
Bacalarında tüten duman,
Bir imdat çağrısı! ..

Her gece terkediyorlar onu,
Ama o hiç kin beslemedi.
Sabah ayazında tek başına üşüdü,
Ve yıldızsız geçirdi,
Bazı geceleri…

Onun yerinde olsa başka biri,
Çoktan terketmişti beni!

Bir dilek ağacıdır,
İstanbul’un her sokağı.
Âşıklar mutluluk umar,
Balkonlarından nice ümit sarkar,

Ama bazen tepen atar,
Kızarsın İstanbul’a!
Tekmelersin kaldırımlarını,

İstanbul,
Gücenme bana!
Çaresizim,
Çatacak başkası yok ki…

O ise,
Çoktan öldü,
Bu şehir aldı onu benden,
Bir kış günü…