İstanbul Ve Ben Şiiri - Hülya Yılmaz

Beynimde parçalanmış bölünmüş kesik kesik anılar
Hepsi bir avuç
Kulağımda özlediğim seslerin buğulu titreyişleri
Hepsi birkaç kelime
Ama bedenimde kasırgalar yüreğimde fırtınalar estirecek kadar etkileyici
Bu kent, bu dar sokaklar, seyyar satıcılar, çocuklar,
Büyük caddeler, arabalar, vapurlar..
Yok yok hayır İstanbul o kadar büyük değilsin artık
Bak daralıyorsun sende benim gibi, küçülüyorsun günden güne, azıcık kaldın.
Senin de yüreğin dayanmıyor artık benim gibi, ezilip yok oluyorsun
Sende benim gibi en serserileri bastın yüreğine
Ama ne sana ne bana bir faydası olmadı
Ne kadar sana benziyorum, ne kadar bana benziyorsun
İncitenlerimiz bile aynı sanki,
Seni bilmem ama ben artık dayanamıyorum
Kocaman yüreğime küçücük insanları aldım hep
Büyüttüm sonra yüreğimde tarifsiz sevgilerle
Onlar beni gözyaşıyla besledi
Şimdi o kocaman yüreğim de küçücük kaldı
Yer yok artık kimseye
Dedim ya daralıyorum bende, küçülüyorum günden güne
Ve bir gün biteceğim de..