İstanbul ve Ay * Şiiri - Nihal Mirdoğan

Bâzân bu sessizlik nedir , desem de ilâhi tâkdir
Masivaya serer sedir ,gözü açar bigâne ay

Bütün gecelerden başka ,ilham katsa nice aşka
Haddeden geçse de keşke , devâ olsa yegâne ay

Güneşim neler götürdü, gören var mı ne getirdi
Koyu gürültü batırdı, görme sen tane tane ay

Şeffafdı gözümde şehrim, bugün tân atıyor kâhrım
Sokak sokak kalpte ağrım,varken susma zamane ay

Nerede edebî sesin , nerede edip nefesin
Nerede mehterin,kösün,şahlan haydi şahane ay

Kutsî özümüz üşürken,tenler soğuğa düşerken
Candan usanıp şaşarken, zamana dön pervane ay

Kibirlisin ve sessizsin ,oysa sen Fatih'te sözsün
Kabaran sesler kir süzsün,sen cümlem ol,merdane ay

Mâbetlerin mimarları, nerde şehrin imârları
Nerde suyun damarları ,hem kurudu anane ay

Hem de dalınca gözlerim,ben denizimi özlerim
Ben ki, masmavi sızlarım, dolaş sen hâne hâne ay

Aman hâ kısa sürmesin, söyle şehrime yâr mısın
Şi'r , tükenişe varmasın ,sen de yaz aşıkâne ay

Kaldırımlar mı inceldi ,zemini taş toprak deldi
Yedi renge sis mi geldi, ne dersin sadıkâne ay

İllâ tutulası aşka, dilim tutulsaydı keşke
İstanbul'u sevmek başka,ah canım arifane ay

Gölgelere katılmışam,hâlelere itilmişem
Sen değil ben tutulmuşam,sen de tutul divâne ay...