İstanbul Vazgeçilmezim

Binmeden önce Kadıköy’ den Eminönü’ ne gitmek için vapura
İki simit alayım dedim biri kendim için biri de martılara

Biliyorum vapurda, abi karnın aç diye tuttururlar
Üç paralık simidi on liraya yuttururlar

Yanaştım yalınayak ve baldırı çıplak bir çocuğa
Kerata çok taze diye üç günlük simidi sattı bana

Siren uzun uzun öttü hareket etti denizi yara yara
Selam verdi kaptanımız geride kalan ve el sallayanlara

Çıktım en üst tarafa üstü açık olan yere
Hemen damladı tepemde çaycı denen hergele

O’da abi çayım çok taze, yeni demledim diye tutturdu
Sabahki çayın son bardağını da bana yutturdu

Acı çayla bayat simidi götürürken güvertede
Haklarını almak için martılar belirdi hemen tepemde

Bir lokma kendim, yedim bir lokma martılara yedirdim
Bayat ve berbat çayla üç günlük simidimi bitirdim

Etrafımda her telden çalan insanların gürültüsü
Dilimde ise Uğur Baba' nın “İstanbul’ u Özledim” türküsü

“Ey masum bakışlı yâr
Gözünde İstanbul var
En az gözlerin kadar
İstanbul’ u özledim”

Kendimi İstanbul’la O’ nu da benle sözledim
Daha İstanbul’dayken ben İstanbul’u özledim

Bastırırken çalan siren her kafadan çıkan sesi
Sağ tarafımda tüm ihtişamıyla âşıkların Kız Kulesi

Ağır ağır süzülürken vapur Eminönü’ ne doğru
Sağımda muhteşem Galata ve onun halen bozuk yolu

Kendi kendime düşünürken neden burası İstanbul niye
Belirdi karşımda nazlı nazlı salınan Cami-i Süleymaniye

Solumda harika Ayasofya ve karşısında Sultanahmet
İkisi de muhteşem, ikisi de bize verilen emanet

İstanbul’um yedi tepeli nazlı ve güzel yarim
Sen beni atmadıkça koynundur benim yerim

Anladım ki İstanbul’dan geçmem İstanbul’ da benden
Rabbim emaneti olan bu canı almadıkça bu tenden

Bad-ı Saba