İstanbul (Üstad Mansur İlhan Yakar; Şiir ...

Şair'in memleketi şiir yurdu burası.
Yetmiş iki milletin perde perde arası.
Bir tadımlık sevdanın bin ömürlük yarası.

_____Göçtü nice derbeder, aşkı ile şan kaldı.
_____Hepsinden mutlak haber,İstanbul nişan kaldı.

Daha tarih bilmezken kehanetlik yaşını.
Kimse altın saymazken toprağını taşını.
Kız kulesi ağlıyor, suya vermiş başını.

_____İçinde öldü sevda aşka bir yalan kaldı.
_____Damla damla firakın sebebi yılan kaldı.

Tarihinin rahminde her an yeni sevda bul.
Mecnun’unu vurmuşlar, Leylâları kalmış dul.
Aşkı rüzgar sevgili yeditepe İstanbul.

_____Esen esti başından her biri cüce kaldı.
_____Nihayet kutlu rüzgar bağrında yüce kaldı.

Bir gecelik sevdaya gözü yaşlı gelindin.
Yere düştü duvağın sende taşa serildin.
İstanbul sen eskiden böyle mağrur değildin.

_____Rahmetinden baharsın arkanda gazel kaldı.
_____Fatih Sultan yolunu gözleyen güzel kaldı.

Vuslatın destan oldu eski çağ mezar düştü.
Fatih’in haşyetiyle şanından Sezar düştü.
Yiğidim Ulubatlı Hasana nazar düştü.

_____Ondan sana İstanbul tebessüm eda kaldı.
_____Meşhedine bürünmüş onurlu veda kaldı.

Şimdi benim, mukaddes dedem kokan şehrimsin.
Geçmişimden kılavuz geleceğe fehmimsin.
Mabedinden hakikat,nur akıtan nehrimsin.

_____Türbe türbe iskele baştaşı kürek kaldı.
_____Sırrı iman hürriyet vasiyet yürek kaldı.

Söyle Karacaahmet ben nasıl bir evladım.
İmkansız anlatamam dile sığmaz feryadım.
Minareli şerefim gökkubbeli ecdadım.

_____Kandilde yağ tükendi ateşte habil kaldı.
_____Güneşte yandı fitil gölgede kabil kaldı.

Şair’in vatanında cemresin duman duman.
Havasında suyunda toprağında aranan.
En mutlu şiirimsin Sultanahmet haykıran.

_____Suya düştü mısralar, ne eski hasım kaldı.
_____Seni siğaya çeken bir molla kasım kaldı.

Gölgesi düşmez iken sancağına ejderin.
Şimdi ben güneşinde yanıyorum kederin.
Gelmez mi makberinden evladına haberin!

_____Kapıma senden gelen ne kutlu posta kaldı.
_____Babaannem ağlıyor tesbihi yasta kaldı.

Medeniyet büyüten en kutlu beşiksin sen.
Fırtınalı kapıya sabırlı eşiksin sen.
Her mevzide İstanbul hep delik deşiksin sen.

_____Parmak şahit tetiğe bastıkça izi kaldı.
_____Şehit düştün İstanbul mavzerin gazi kaldı.

Kaldırdın mı üstünden, rüzgar tutan abanı.
Kime eser bu yeller kim kucaklar yabanı.
Sen misafir bilirdin receb ile şabanı.

_____Heder oldu ramazan sahur'a uyku kaldı.
_____Mağfiretlik geceye şişeli kuytu kaldı.

Altın saklı İstanbul toprağında taşında.
Bu hazine hudutsuz berekettir aşında.
Nebi Halil İbrahim dua okur başında.

_____Ondandır tükenmeyen dile destan aş kaldı.
_____Şimdi ağla İstanbul, iki göz bir yaş kaldı.

Adı serhat İstanbul, şimdi durmuş ve dursun!
Durmuş'un rüyasından bu ibretlik kabusun.
Mahkemesi kurulmuş fetih kızı namusun.

_____Ayak geçti ırzına kabahat başa kaldı.
_____Uykuların vebali mezarda taşa kaldı.

İstanbul öksüz şimdi boynu bükük bir yetim.
Uzletinde ağlıyor yıkık dökük servetim.
Mısraları tutuşmuş şiirlik memleketim.

_____Ne kaside, ne gazel; ne rafta şiir kaldı.
_____Şiirler roman oldu romancı şair kaldı.

İstanbul'um, sevdiğim çatık kaşlı edalım.
Yollarına gül döktüm kokladın mı vefalım.
Türkü türkü gururum nağme nağme sevdalım.

_____Beste düştü tellere güftesi dilde kaldı.
_____Mansur döndü bülbül'e gözyaşı gülde kaldı.

Mansur İlhan Yakar

Çok Değerli Üstad'ın Bir Şiirini Sizlerle Paylaşmak İstedim.
Saygılarımla.