İstanbul'un şahitliği

Yürüdüm, Allah’ın adıyla başladı her şey,
İlk adım bir dua, gökyüzüne uzanan bir ses.
Defterin satırlarında gördüm insanları,
Bazısı görülmedik, bazısı okunmamış bir dua gibi.

Azgın dalgalar vurdu yüreğimin kıyılarına,
Boğazımda düğümlenen kelimeler,
Aylarca sürükledi beni;
İstanbul, kendini hem geçmişe hem geleceğe yazdı.
Bir rüzgarı vardı, zamanın,
Hızla geçerdi, ama hiç bir anı unutmadan.

Diz çökmedi ruhum,
Boz bulanık girdapların davetine,
Hayat, iki yüzüyle çıktı karşıma;
Biri tatlı bir meltem, diğeri zehirli bir rüzgar,
Ama boyun eğmedim hiçbirine,
Gözlerim, dağların ufkunu işaret ederken.

Kötünün kızıl gölgeleri çağırdı beni,
Yanlışlıkla derman olmak istedim belki bir an,
Ama adımlarıma Allah’ın adı işlenmişti,
Ve gökler yarıldığında,
Yerler içindeki sırlarını açtığında,
Beni koruyan, o adımlardaki kudretti.

Ölülerin izleri gece uyanır,
Bir zamanlar söylenen sözler,
Birer yankı gibi dönüp gelir karanlıkta,
Fısıltılar doldurdu boşluğu:
"Her adım şahittir, her kelime terazide ağır."
Sonsuzluk ne kadar yakındı,
Ve ben bir adım daha atarken,
Ona doğru bir yolculuk başlıyordu.

Kelimeler kayboldu,
Yalnızca adımlar kaldı geriye;
Sonsuz bir iz bırakan her bir sözcük,
Her biri bir yıldız gibi parladı,
Zamanın en karanlık anında.

O an anladım,
Kalem, ilahi bir sır saklıyor içinde;
Kefenin cebine sığmaz hiçbir dize,
Ve şiir, sonsuzluğun suskun harflerinden doğar.
Benim adım, her adımda yankılanan bir dua,
Bir iz bırakan, ama kaybolmayan bir iz.

Yürüdüm, yeniden, Allah’ın adıyla;
Bir dua daha yükseldi gökyüzüne,
Ve dünya, bir an için bile olsa,
Sükûneti hissetti.
İçimdeki huzur, dışımdaki fırtınayı dindirdi,
Ve gökyüzü, yeryüzüyle barıştı.
Her adım bir sırrı taşıdı,
Her kelime bir huzuru hissettirdi.
Beni takip eden, sadece gölgen değildi,
Her adımda Tanrı vardı,
Ve her adımda ben, O’nun izindeydim.