İstanbul’un Rengi Şiiri - Mecit Emre Bülbül

İstanbulluyum ben
İstanbullu
Kösele bir ayakkabı ayağımda
Sırtımda eski bir ceket
Ara sıra ekmek atıyorum martılara
Muşambadan bir baraka belki
Villaların arka bahçesine nazır
Ben arka sokaklarında büyümüşüm İstanbul’un
Hiç dostum olmamış belki
Bir garip gibi
Denize batan güneşin kızıl aleviyle yakmışım cigaramı
Dert küpü olmuşum küp küp deniz boşalmış içime
Sonra her sabah boğaz köprüsünden haykırmışım
İstanbullu muyum?
Fakir tarafından görmüşüm güzellikleri
Bir sandık önümde boyacıyım belki
Veya simitçi akşam vapurlarında
Şimdi Yeşilköy’de yaşamak vardı
İşte İstanbul
Eroinman babanın sarhoş çığlıkları
İki zenci köşede
Tinerci bir çocuk yanan alevin başında
Az önce biri ölmüş yine
Sonra yarın yine sabah olacak
Yalnız bir camii uzakta
Belki Süleymaniye
Ucuz bir fotoğrafı İstanbul’un
Veya burjuvazi bir resmi
Ya resmin arkası

(25.04.2001)