İstanbul'un Ortasında

boğazın tam ortasında
gecenin tam ortasında
istanbul'un tam ortasında
yetimliğin oltasında
bir ben varım
bir de yine ben
ve ben
bir de gölgenin gölgesi kadar
gölge benim gibiler
istanbul'un tam ortası bir de
el ele ve iç içe..

düşlerimi o yüzden bırakırım kubbelere
gök yaparım kubbeleri o yüzden
vapur akşamlarında
martılarla yatarım
nikahlanırım istanbul'la
yeditepeye baş koyarız ikimiz
dilek tutsun diye garipler
tam göbeğine dikilitaş koyarız
istanbulu oyarız.

boğazın yalı kadar kenarında
yalnızlık kadar kenarında
martılar kadar
sandallar kadar
dalgalar kadar kenarında
içi dışı benim olan
içim dışım olan
istanbul var
çöl yangınında
elimdeki su kadar
yangınımı bilir istanbul
o yüzden ağlar.

istanbul vefaya özlem
sokağıyla bağlı
istanbul nazlı
sadabad'ın dili olsa da dese
beyoğlu bu bir yol bulsa da gelse
çırağan sabahları sarhoştur
herkese
kaftanına hükümdar eli değmiş
bir hüzzam beste.
sultanım yatağımız denizden
yıldızları annam işler yorgana
rüyalar gül deste.

o rüyanın haliç yakasında
karaköy yakasında
işportacıların vakasında
galata'nın arkasında
dünyayı içine alan bir dünya
çan sesi ile ilk gong
hadi başla ezan dercesine
tüm sinelerden daha derin
iç içe bir sine
istanbul'un iki yakasında.

istanbul'dan örnek alınır cennet
fasl-ı erguvan başlar
efsunkardır her şey
gizemdir her yer
itri'yi yadeden vapur sesinden
tükenmez bir ney
kutsalıdır mey
adem bu çamurdan doğdu
diyesim gelir
mekke'yi koyarak baş ucuma
istanbul'u tüm şehirler adına
giyesim gelir.

tahtlar kesmecedir
yollar çekmece
efkar dolar harem akşamları
inceden ince.
hazarfen ahmet çelebi uçar da
konması nasıl, nice
şerefe kalkılır şerefelerde
su ve toprak burada
nikah kıymıştır
söz böyle bitmeli bence.

(İstanbul,26/4/2005)