İstanbul'un Nefesi Şiiri - Yasin Gençkol

Tarih, bu topraklarda yazılmış,
Nicesi üstünde nefes almış,
Kimler? Söyle! Bundan huysuzlanmış,
Bulamazsın bakma! Dünya saymış.

Bir zaman ismi Augusta'ymış,
Beşerin hayalinde yaşamış,
Her bir gelen, ona hayran kalmış,
Üzerinde Hak ile yaşamış.

Toprağından ne krallar çıkmış,
Cihana adalet dağıtırmış,
Bir dönem Kahire'ye uzanmış,
Ecdat, merak etme! Uzaktaymış.

Gün dönmüş, kafirler ayaklanmış,
İyi bak! Aleme nefret saçmış,
Kimlerin suçsuz, başını almış,
Adalet mi? O da ne! Kalmamış.

Bir Gül açmış, cihana yayılmış,
O vakit, izi alemi sarsmış,
Ecdat var ya! nasibini almış,
Gül'ün aşkı onu da kuşatmış.

Adalet diyarı, ağıttaymış,
Eski ki şaşası da kalmamış,
Zalimin elinde oyuncakmış,
Hüzünle Güneş'i çağırırmış.

Güneş, Gül'den ayrı kalamazmış,
Ecdat var ya! Onlara sarılmış,
Gül'ü de suladıkça sulamış,
Cihanı enfes kokusu sarmış.

Feth olunca, elbet! Ferahlamış,
Güneş, ufkunu neşeyle sarmış,
Alemi gülmüş de rahatlamış,
Gül'ün sevdası, gönlünü yakmış.

İsmi de İstanbul diye kalmış,
Kafirde hep bir hüznü yaşamış,
Güneş'i asla! Batıramamış,
Gül, kucakladıkça kucaklamış.

Gün olmuş da beşeri çoğalmış,
İmansız, nedendir! Umutlanmış,
Gül'ü, koparıp atarım sanmış,
Lakin hesapta bir hata yapmış.

Boşa kürek çekmiş de ağlamış,
Güneş hiç batar mı? Nasıl kanmış,
Kafasız! Biz'i hesaplamamış,
Yanılmış da bir daha sarsılmış.

Eyvah! Demiş de koşan olmamış,
Ahlaksız! Nasıl böyle inanmış,
Öğrenememiş mi? Gül solmazmış,
Güneş, sonsuza... Aydınlatırmış.