İstanbul'un Kara Kışı

Karanlık kaplamış göğü, hava puslu camlar buğulu
İstanbul'a ince, ince bir kar yağıyor
Bu kış gecesi
Yine tüm sokaklar
Kardan kapalı
Kimin ceketi
Kimin ayakkabısı yok
Kimi hayata kırgın
Kimi topluma küs
Kimi günlerdir karnı aç
Gün görmeyen
Derman bulmayan
Gamı
Derdi bol
Göz yaşları dinmeyen
Evsiz barksız, ocaksız berdüşlerin
Çadırlarda yaşayan
Çingenelerin
Gecekondularda kalan
Mevsimlik işçilerin
Halleri yaman
Bencileyin
İstanbul herc û merç yine
Yoksul
Meskenlerde keder var
Bu gece
Her biri bir kurşun gibi
Düşen kar taneleri yüreğime değiyor
Bu gece kiyamet gecesi, her an bir kıyamet sanki

Yığıldı kaldı geceye karanlık, İstanbul kar altında, çile içinde
Soğuk bir kar yağıyor, kara geceye
Her yerimden koptu büyük bir acı
Çoktan uçup
Gittiler
Ülke, ülke göçen göçmen kuşları
Bu uzun kış gecesinde
Bedenim
Hayallerim
Yanaklarımdan asılı
Gözyaşlarım
İçime sakladığım
Bahar
Üşüyor derinden derine
Elimdeki
İnce belli bardağımda
Çay
Şehrin üzerinde kül benekli
Gök
Buz tutmuş
Giden ilkbar, yaz gelmedi, hüzün sindi içime
Kaçma benden can, tut ellerimiden tut, ellerimi ısıt biraz

Kim bilir daha kaç kış üşüyeceğim, kaç kış öleceğim
Mevsim kış, yoksullukise başa bela
Kar yağıyor
Karanlıklara
Fakat volkan sıcaklığı
Yaşıyor gibiyim
İçin, için yanıyorum
Uzandığım kanepede
Elimde
Bir şiir kitabı
Ahmet Arif'ten
"Vurulmuşum
Düşüm, gecelerden kara
Bir hayra yoranım çıkmaz
Canım alırlar ecelsiz" şiirini okuyorum
Bir dumanlı uçuş, bir yuvasız kuş, bir öksüz çocuk var içimde

Mehmet Çobanoğlu
05.02.2022
İstanbul