İstanbul'un Fethi Şiiri - Çiğdem Kader

İSTANBUL’UN FETHİ

Genç fatih atladı doru atına,
Takıldı binlerce yiğit ardına.
Bizans hükümdarı, papazlarına
Sordu “Türkler sağ çıkar mı yarına? ”
Papazlar metanet, sabır istedi,
“Burayı Osmanlı alacak! ” dedi.
Konstantin tedirgin, söylenip durur,
Yavaşça çekilir yüzünde sürur:
“Bu harzeyi yiyen hangi delidir?
Osmanlı, burayı kuşatmak için,
Dağlardan gemiler yürtmelidir.
*******
Bindörtyüzelliüç Mayıs zamanı,
Bir savaş başladı, olmaz amanı.
Çıktı ortaya Fatih’in sancağı,
Bir çağı kapatıp açtı bir çağı.
Haddini gösterdi hain Bizans’a
Ne kadar yakarsa, ne kadar yansa…
Savaş ileri varmıştı hızıyla,
Meydan doldu “Allah…Allah! ..” sesiyle.
Tutamadı kendini Ulubatlı,
Sanki melek oldu, iki kanatlı.
Heyecanla çarpıyordu yüreği,
Sancağın altında ölmekti yeği.
Dedi ki “vezirler daha ne bekler?
Bir an ileri atıla tüfekler! ..”
Nihayet, beklenen emir geldi de,
Dua sesi yükselmişti gitgide.
Sura doğru hepsi yalın kılınçla,
Düşmana atıldı, coşku ve hınçla.
Hendekler dolarken deniz gibi kan,
Devam… dedi, ateş etmeye, düşman.
Ulubatlı ile arkadaşları,
Tırmanıp aştılar yalçın duvarı.
Etraf kaynıyordu şehit ve ölü.
Gökyüzünde hiddet, yerde kan gölü.
Kendini iyice kaybeden Hasan,
Gönlü dolu sarsılmayan bir iman,
İle atıldı doymayıp zevkine.
Kutsal kılıcı kavradı eline.
Kendine vermişti şerefi,şanı
Kılıç, babasının bir armağanı.
Bir elde kılıcı, bir elde sancak,
Gerçek kahramanlık bu idi ancak!
Delik-deşik olmuş iken vücudu,
Yine sonsuza dek sürdü umudu.
Tepeden tırnağa kanlar içinde
Kalmıştı, yine de inancı zinde.
Coşkuyla kaleye dikti sancağı,
Kendini bıraktı, uçtu aşağı.
İşler başarıya vardığı zaman,
Askerin yarıdan çoğu verdi can.
Göğü sardı anaların feryadı,
Bu sayede şehir özgür yaşadı.
Gökten yere düştü bir ay, bir yıldız…
Kılıç-kalkan sesi durdu zamansız.
Ayla yıldız getirildi yan yana.
Türk bayrağı selam durdu cihana.
Bunu takdir eden kimbilir kimdi? ..
İstanbul sonsuza kadar bizimdi…

Çiğdem Kader