İstanbul'un Fethi

“Kostantiniyye feth olunacaktır.”
Yüce Peygamber buyurmuştu önce,
“Kutlu Asker muzaffer olacaktır…”
Kuşatmalar arttı, günler dönünce.

İsmiyle müsemma Fatih komutan,
Yok, va’d olunan zaferi unutan,
Asker coşmuş, var mı önünü tutan?
At suda, gemi karada yüzünce…

Sultanımız yirmi bir yaşındaydı,
Seçkin askerlerinin başındaydı,
Göz, yıkmak için Sur’un taşındaydı,
Kapılar açıldı, topu görünce…

Tarihte yıl, tam bin dört yüz elli üç,
Defalarca kuşatıldı, zabtı güç,
Mesele değildi ki öç almak hiç,
Övgüye layık olmak yeterince…

Koca Sur’un taşları uçuşmakta,
Düşman askerleri hep kaçışmakta,
Çaresiz ordumuza bakışmakta,
Mağlubiyetleri çok beterince

Nusret-i Hak erişti Müslüman’a
Bizans karışmıştı toz dumana,
Tükenip de gelmişlerdi emana,
Sultan Fatih İstanbul’a girince…

O güzelim insan, korkmayın dedi,
Dokunulmayacak kimseye şimdi,
Artık atını dizginleyen gemdi,
Herkes yaşayabilecek dinince…

Ekseri halk memnundu yönetimden,
Gocunmuyordu kimse denetimden,
Tüm toplum geçiyordu eğitimden,
Yeniçağ açılmıştı boy-enince…

Sosyal barış, emniyet sağlanmıştı,
Kötüler, kötülükler bağlanmıştı,
Hatta olup bitene ağlanmıştı,
Hep siz kalın dediler, güvenince…

Bugün Fatih’lere muhtacız daha,
Neredeyse Bizans kaynıyor saha,
Tarihini bilmiyor nesil, aha!
Şeytan tozutur, bu gençler binince…