Sönmüş şöminelerde tutuşuyordu İstanbul,
Gün, göz kapaklarına gömülüyordu.
Boğaz köprüsü eriyordu dalgaların nefesinde.
Ay ışığıyla sevişiyordu İstanbul.
Gece, kulluk ediyordu loş sokaklara.
Işıklar, zifiri karanlıklara tutunuyordu.
Beni görünce kaçma ne olur
Ceylan ben seni vuramam
Saklananıp beni süzme ne olur
Ceylan ben seni vuramam
Tenhalarda bir gölgeyim
Devamını Oku
Ceylan ben seni vuramam
Saklananıp beni süzme ne olur
Ceylan ben seni vuramam
Tenhalarda bir gölgeyim
