İstanbul'un adı Şiiri - İbrahim Tolga Özsoy

İstanbul’un adı
Gülüşünle anılırdı

Bahar gelir güneş yağar bu şehre
Kara kaldırımlı geceler davetkardır yeniden
Çıkıp tepelerden en sensizine
Bir sabah bir gece günde iki öğün
Kadeh kaldırmak icap eder şerefine

Her sabah bir demet ışık süzülür perdenin arasından
Sabahları bambaşkadır hafif bir esintiyle
sarılarak uyanmak iki kişilik bir uykudan
Ve sıcak bir gecede ter içinde
Yek vücut uyuyabilmek gocunmadan

Bu şehrin baharları seni hatırlatır bana
gözüme kaçarken pencereden sızan
Saklayamam başımı sıcak kollarına
Ve geceleri de o kadar sıcak değilmiş aslında
Üşürüm senin tenin olmadan

Her bahar düşünürüm gizliden
Hiçbir güneş parlak değildi sanki gülüşünden
Hiçbir kadeh yeterli değildi sarhoş olmaya
Ve hiçbir tepe yeterince sensiz değildi
En sensiz yer bir mezar başında gözlerindi

Ah hain şehir hala aynı şehir
Geceler aynı, gündüzler aynı, biz değil
Bu güneş aynı güneş gülüşüne yenik
Ve yokluğuna siyah vurmuş kaldırımlar
Hala yokluğumuzu takip ederler Eyüp’e kadar

Bana hiç usanmadan senelerdir
Şiirler yazdıran,senle dolu bu yürekti
İşte o yürek ki
Bunca sene senin kadar kimseyi sevemedi

Oysa artık istanbul'un adı
bir küçük kızın gözyaşları