İstanbul umut Şiiri - Bilal Konal

Ya dökül bu şiire damla damla,
Ya seller gibi gönlüme çağla,
Götür bu şiirden ne koparsa,
Irmağında kan akan topraklara

İstanbul...
Bir yudum su ve apacı bir kahve
İstanbul...
Aheste günlerin dudağındaki beste.
İstanbul...
Kürek çeker zaman gemisi denizde.
İstanbul...
Hayallerimizin gerçekleştiği müjde.

Seni kimler anlatsın şiir yazayım diye;
Sen şiirsin zaten ve yazıldın sevgiliye;
Bu gün bozulmuş olsa da kafiyelerin,
Serbest bırakılmış bir ölçü veznindesin.

Bir boğazın var insanı hayattan alan,
İki gerdanlığı var gözleri kamaştıran,
İki dünyayı birbirine bağlayan,
Aynı anda iki yönden ters akan…

Dağlarda karlar eridiği zaman,
Nasıl çağlar vadilerde ırmaklar,
İşte İstanbul’da öyle akar
İnsan,araba,hayat ve zaman…

Gökyüzü geceliğini giyince,
Minareler yıldızlara değince,
Bir ses yükselir geceden ince
Aşıklar Hüda için gelince.

Boğazın sisle buğulandığı her sabahta
Zamanda tünel açılır o eski sokakta
Hışımla gelir Fatih,beyaz atı dört nala
Fethettiği şehrin durumuna bakmaya

İs çökmeden önce tan yerini bul.
Göreceksin kaybolmuş bir İstanbul.
Tarumar edilmiş bir gülistan bul.
Sultanlar diyarında kabristan bul.

Ne şair yazar yalnızlığı İstanbul'da,
Ne okuyan anlar garipleri sokakta,
Ne kalabalıklar samimidir sırt sırta,
Ne akrabalık var tramvayda ayakta,

İnsanı öğütür dişlerinde,
Dönen çarkında feleğin;
İstanbul’un değirmenlerinde,
Ufanır insan dediğin.

İstanbul’da ne hayaller,ne rüyalar var;
Her gün hayallerinin peşinde koşanlar,
Hayallerini uykuda bırakanlar,
Gördüğü rüyadan hiç uyanmayanlar..

Bir hazerfan daha atlıyor,
Kanatlarını açamıyor,!
Biliyor uçsa da fark etmeyecek,
Tarihe hüzünlü bir not düşecek.!

Bir çocuk var sokakta,elinde gül tutuyor,
Kime almış acaba? Ne güzel gülümsüyor
Elinden kan damlıyor,hiç aldırış etmiyor,
Umuda yelken açmış İstanbul’da yürüyor...