İstanbul'uma Şiiri - Hatice Polat

Bir şehirmişsin.
Taşıyla,toprağıyla bir şehir.
Deniziyle, insan sesiyle...
Kulak delen gürültüsüyle,
Deldiğin kulak bile huzur içinde...
Kelimeler gizli sende.
Dizeler saklanmış kaldırım taşlarına.
Ne kendini bilmez insanlar,
Ne kendini tanımaz insanlar geçiyor kaldırımlarından.
Nasıl basıyorlar dizelere...
Sanki,
Sanki aklım çıkıyor!
Bir metre karene bir adım değse,
Yüreğim yırtılıyor İstanbul...
Dayanamıyorum sana basışlarına.
Dayanamıyorum,sana bu kadar uzaktan bakmaya.
İçim yanıyor,
Aklım yırtılıyor!
At herkesi,at hepsini İstanbul!
Bekle,
Ben gelene kadar açma kimse kimseye koynunu.
Ben geleyim,
Ben sarayım koynunu.
İstanbul...
Ah İstanbul...
Herkes gitsin senden.
Bir Canım kalsın.
O da beni senin koynuna alsın.