İstanbul’um, Tombulum...

İstanbul’um
Çocuk yüzlü tombulum
Hala gözlerin de mahcubum
Yeşil gözlerinden mavi yaşlar akar
Daha çocuk saçlarına ağartılar düşmüşken
Yüreğim yanar…

Minik bedenine büyük esvaplar giydirmişler.
Şamar izleri yüzünde gökdelen dizilmiş
Gözlerinden kırmızı bulutlar
Marmara’ya dökülürken
Ben sana bakar, sen bana bakar
ikimizde ağlarız ama
Karadeniz yelleri saçlarını okşarken
Yüreğim rahatlar…

Karşına otururum, sana bakarım
Kelebek renkli tombulum
A Çocuğum...
O incecik parmak yapraklarından
Beethoven klasikleri dinlerim.
Martılar eşliğinde,
Balet olup etrafında gezerken
Ruhum yıkanır sere serpe
Ben kendimden geçerim...

Neden seni sevip de, döverler
Anlamıyorum!
Bıkmışsın belli, alem’in kahrından
Seninde canın var... kalbin var
Umursamazlar... anlarım
Korkmalıyız senin ahından
Çünkü senin için çok şehitler var
kulak ver yere ve dinle
Şairler dizeleriyle çağırırken Martıları
Haberin salınır gökyüzüne

Ben seni, gözlerinden okurum
Sana vurgunum,
İki gözlüm; Rumeli’m, Anadolu’m
Seninle ben, el aleme övünür dururum
Şamar çocuğum
TOMBULUM
İstanbulum ...

(MART 2006-İstanbul yeniköy)