İstanbul'um Ben! Şiiri - Zerrin Somuncu

İstanbul susmuş
Yorulmuş!
Giden gitmiş, ayrılık olmuş..
Kim bilir kaç kere ağladın,
Koynuna yatıp İstanbul'un?
Sustun!
Seni de esir aldı bu şehrin,
Kalabalık caddeleri..
Bense her İstiklal'den geçişimde,
Sen sandım gördüğüm tüm yüzleri.
Zaman en garip oyununu oynadı sana,
Âşık oldun bak İstanbul’a!
O masallardan çıkmış bir peri,
Sense henüz çekilmemiş
Bir sahnenin sahte figüranı.
Her kaldırımına,
Bankına,
Durağına
Baktın hayran hayran.
İzledin bıkmaksızın.
Neydi o periyi bu kadar ulaşılmaz kılan?
Boğazı mı?
Yeditepe'si mi?
Renkli sokakları mı?
Yoksa sadece hayal kahramanı mı?
Senin için...
En kötü ihtimalle aşk dolu olması mı?

Ben İstanbul!
Sense bana âşık bir yolcu!
Çok büyüğüm,
Hayal doluyum,
Güzelim,
Gizemliyim,
Aşk doluyum.
İçimden geçen her hikâyeye
Kayıtsız teslim olurum.
Mavi bir tutkuyum!

İSTANBUL'UM BEN!