İstanbul'um Ben... Şiiri - Osman İçer

Birazdan yarar sessizliğimi rüzgâr…

Ve düğümlenir boğazıma ayrılıklar;

Memleket hasreti çeken çocuklar…

Yürür kıyımda iki sevgili, kim bilir ne ümitleri var…

Sırdaşımdır mutluluklara ve ayrılıklara

İSTANBUL’UM ben…

Bir yanım kurak toprak, biryanım hırçın dalga kokar…

Denizimde kısmet arayan mı dersiniz

Toprağımı altın deyip bana sımsıkı bağlanan mı?

Zorumdur aslında, kolay vermem ekmeği;

Ama yine de sever beni masum çocuklar…

Sevmez beni hüzünler; benim sizi sevdiğim kadar

Kimi zaman yeni gelinimdir ümitleri olan;

Kimi zaman suskun bir mezar…

İçtiğim sigaradan olsa gerek bu sis bulutu,bu karartılar..

Maviyim ben ve de yeşil, yıksalar da üstüme dev betonları

Bir yanım yeşerir güneşi gördüğüm zaman

Kimler âşık bana kim bilir, kimler için uçar sevdalı martılar

Hangi millet hayran kalmadı ki bana;

Constantin’ler mi, Fatih sultanlar mı?

Şimdi küçük bir gül ağacının gölgesinde geçiriyorum günlerimi

Her geçen gün yeni bir dikenim çıksa da gövdemde

Seviyor insanlar beni…

Dedim ya İSTANBUL’UM ben

Kimi zaman düşler anlatır beni;

Kimi zaman söyletirim bana âşık Osman’ın kalemini…