İstanbul'um Şiiri - Şenkal Balkıs

İstanbul'um seni çok seviyorum biliyorsun.
Aşk değil aşktanda öte sana sevgim görüyorsun.
Doğarken güneşin,ayırırken gökle denizi ufukta,
İçimdeki tüm hüzünler dağılır o anda.
Başarısız yaşamlarından suçlu bulanlar seni,
Çevirip başlarını şöyle bir baksınlar,
Baksınlarda,ellerini vicdanlarına koysunlar.
Başaramadılar yakmayı seni,yakmaktalar kendilerini.

Başka topraklara bastığında ayağım
Koşmak istiyorum sana İstanbul'um.
Havanı içime çektiğimde,can dolup,
Seninle ne güzel yaşadığımı anlıyorum.
İnanki rahatlıyorum senin kucağında.
Rahatlıyorum Boğaz'a karşı oturduğumda.
Derdimi unutuyorum,sende nefes aldığımda.

Olmuyor sensiz olmuyor,denedim.
Çayımı sensiz boşuna yudumladım,
Boşuna pastamı yanında sonladım.
Baktım yıldızlar,nedense parlamıyor.
Aydede başka yerlerde bir başka bakıyor.
Sevimli gelmiyor bana,korkutuyor.
Savurdum saçlarımı başka rüzgarlara
Ama baktım ki senin gibi okşamıyor.

Kucak açtın bana,ana oldun.
Baba olup kötülüklerden korudun.
Tükenmeyen bereketinle,besleyip doyurdun.
Salınarak dolanırken sahilinde,
Sana güvendim,kendimden hep emin oldum.
Korkutmuyor beni karanlık gecelerin.
Çünkü senin karanlığında bile bir ışık buldum.

Marmara'nda aşk İstanbul'um ömre bedel.
Yeşil tepelerinde bahar bir başka güzel.
Bir başka güzelsin kar yağdığında,
Gelinlere benzersin bembeyaz parklarında.
Kuğular gibi zarifsin,doyamıyorum baktığımda.
Martıların neşeyle bağırıyor,çığlıklarla.
Üşüyorum, ne olur ısıt sıcacık kucağında.
Hiç bırakma,sımsıkı sarıl kollarınla.

Baş kaldırmış minarelerin tüm kötülüklere,
Rüzgarların meydan okuyor tüm pisliklere.
Yağmur yağıp,toprak kokusu doldukça ciğerlerime,
Yaşadığımı anlıyorum İstanbul'um seninle.
Bitmeyen mücadelem,yormayan kavgamsın.
Kıskanıyorum herkesten,sen benimle varsın.
Bırakmayacağım kimseye,sen torunlarımla olacaksın.

(İstanbul - 12.04.2005)