İstanbul'um Şiiri - Ayten Özgün

Doğduğum şehri özledim,çok yıllar oldu görmeyeli,
Ben sende var olup sende doğmuşum.
Havan,suyun,toprağın la yoğrulmuşum,
Burasıda güzel lakin,
Ben sana meftun,ben sana vurulmuşum,
İstanbul um...
Seni çok özledim,nasılda seviyormuşum bilmiyordum,
Ayrı kalmadan önce.
Mehtaplı gecelerin sessizliğinde,
İnerdim sahile,seyre dalardım denizi.
Ay ışığı vurur cam gibi olurdu,
Yakamozlar oluşurdu suyun yüzünde.
Başkaydı o duruşun asil,
İstanbul um...
Dağarını,taşlarını,kırlarda ki papatyalarını özledim.
Yağmur yağdığı zaman,toprakla bütünleştiğinde,
Değişik bir haz verirdi toprağın kokusu,
Derin,derin çekerdim ciğerlerime.
Güneş bir başka doğar,bir başka batardı sende,
Sen başkasın benim gözümde,
İstanbul um...
Kırmızı gelinciklerin narin,narin salınırdı çimlerin üzerinde,
Nasılda yakışırdı yeşilin rengine.
Çayırlarından papatyalar toplar,taç yapardım başıma,
Akşam kızıllığında batan güneşe bakıp,
Şair ruhum tutardı,şiirler yazardım üstüne o sendin,
İstanbul um...
Sabahları işe giderken,vapur iskelesinde
Sıra,sıra dizilmiş simitçi tablalarına,
Simitler alırdım başkaydı o simitlerin tadı,
Sabahın buğulu ayaz havasında,
Sıcak simit ve sıcak çay,içini ısıtırdı insanın,
İstanbul um...
Her yanın tarih kokuyor buram,buram,saymakla bitmez,
Osmanlılar,padişahlar yurdu.
Ben senin tarihi Beykoz unda doğmuşum,
Sende geçti benim gençliğim,çocukluğum,
Sn bir tanesin benim hasret kaldığım sılam.
Ayrıyım senden ama yüreğimde saklı yokluğun,
İstanbul'um...