İstanbul'um Şiiri - Türkan Ulubaş

Ne kaçmak senden
Ne de sığınmak…
Ateşli bağrısın dünyamın.
Bereketisin ocağımın.
Her düşün içinde adın geçerken
Uyanışımsın!
İsyanımsın
Sana karşı senin için direndiğim.
Gözbebeğim,alınyazım
İs-tan-bul-um!
Gidemiyorum işte
Seni bırakıp
Gi-de-mi-yorum!

Bir parçan hep
Bende kalıyor.
Peri masallarını,
Yılan hikayelerini
Doldurup ceplerime,
Satır satır okuyorum
Seni her seferinde.
Beyoğlu’nda kaldırım taşı olup,
Kalabalığa karışıyorum kimi zaman.
Derken akşam oluyor.
Bir yıldız olup
Seyrediyorum çıkartmanı kıyafetini.
Sen biraz küskün biraz çaresiz
Biraz huzursuz…
Pırıltılı elbiseler giyiniyorsun
Her akşam.
Ve her gün ağlıyorsun
Sabaha karşı.
Güneşi kucaklamak istiyorsun
Tekrar,Galata Kulesi’nden.
Atlıları hayal ediyorsun.
Aheste geçerken Üsküdar’ından
Yeşil yükseliyor mavilerinde.

Sanma ki duyan yok
Sesini.
Sanma ki balıklar küsmüş Haliç’ine,
Martılar dans etmez olmuş Kadıköy’ünde.
Mor laleler,akasyalar,güller açmaz olmuş
Bahçelerinde.
Sanma ki sen tozlanmış bir sayfasın!
Çıkar kendini Yedikule Zindanı’ndan
İstanbul!
At kendini derinliklerine
Ve düşün senden neden
Vazgeçilemiyor diye?
Ben seni bırakıp
Gi-de-mi-yor-um
İs-tan-bul-um!
Sen gel İs-tan-bul-um!
Sen gel İs-tan-bul-um!
Gel de göster sen kimin
İstanbul’usun!