İstanbul'um Şiiri - Nilgün Toptancı

Ben bilmem Mecidiyeköy’ü falan
Boğaziçi’nde hiç sabahlamadım
Ve hiç görmedim kızın o meşhur kulesini
Ağlamadım hiç sabaha kadar
Ziyaretine gideceğim birisi olmadı Selimiye de
Ve Bakırköy delimidir hiç bilmedim
Yahut bakırköydekiler miydi deli olan?
İstanbul tutkum vardı benim

Bir İstanbul vardı ama İstanbul değildi
Mesela Boğaziçi’m yoktu
Kızı yoktu ve kızın kulesi
Hiç mahkumum yoktu Selimiye ‘de

Bir cezaevim vardı yalnız ben vardım içinde
3 adım enineydi 2 adım boyuna
bir de 4 duvar birbirine bağlı,karanlık...
İstanbul’um buydu benim
4 duvar 1 tavan 1 de taban
ve sadece 3 adımlık volta
bir avuç karanlığım vardı kızın kulesi yerine
ve Boğaziçi diye parmaklıklara bakardım
Bakırköy’üm yan hücrelerdi
Bir koğuştan öteki koğuşa Selimiye uzanırdı
İstanbul bir hücreydi ve karanlıktı
İstanbul’un aksine...

Duydum ki İstanbul’un polisi varmış,copu varmış
Kapkaçcısı varmış,vurguncusu varmış
Yazık...
Benimse içinde kötülük olan bir tek işkencelerim vardı
Biraz pişmiş yumurtayla haşlandım
Sonra birkaç voltluk enerjim oldu ve ışıl ışıl söndüm
Biraz tuzum vardı üzerinde yürüdüğüm
Bir de yan koğuşlardan gelen sessiz haykırışlarım vardı..
Ben hiç haykırmamıştım oysa
Işıl ışıl sönmüştüm haykırmak yerine

Benim ömrüm boyunca
Kocaman bir yüreğim
İstanbul’um
Bir de işkencelerim vardı
Ben İstanbul’u hiç sevemedim
Bir İstanbul sevdim
İstanbul değildi....
14,03,2002