İstanbul'u Yaşıyorum Şiiri - Ferhat Kılınç

Bugün kimleri görüp kendine esir ettin
Sana yar olmak için asırlar verdi ceddin

Sultan Mehmet şahlanmış atıyla koştururken
İndi mavi gözlerime gemiler gönlümden

Her tepesine dikmiş şahadet parmağını
O parmakla göstermiş ulu tanrısını

Nefer muhkem surları gülle ile döverken
Boğaz boynunu büktü, soluverdi gülle diken

Tepelerden derlenmiş sihirli bir kokunun
Aklı başından alır her hali, İstanbul’un

Dalgası, martısı, güneşi başka başka
Deniz yelken açıyor her gün yeni bir aşka

Seni görmeden ölen ne bahtiyar, ne bahtsız
Adalara süzülen tek senin neşen yalnız

Raks eden servi gibi sade ve sessizsin
Beni herc ü merc eden mûsikîn ve âhengin

Esen ılık rüzgarın alıp götürür beni
Kız Kulesi o yarin yüzündeki tek beni

O bene kurban olayım, beni benden etmiştir
Şimdi başındaki dert yedi değil yetmiştir

Güneşiyle ayıyla köşe bucak mâmur belli
Yedi tepenin tepeleri şimdi Ümraniyeli

Babam derdi ki bana paran varsa İstanbul
Yoksa yavrum yanaşma, olursun danbul dunbul

İlk başta şalgam gibi acı gelir ağzına
Alışınca bırakmak zor gelir dîmâğına

Topkapı’dan Beykoz’a her yeri İstanbul’un
Tarih kokan iklimde siz de huzur bulun