İstanbul'u Yaşamak Şiiri - Göktürk Özsoy

Dün fotoğrafların geçti elime.
Tarihin gözyaşları ile sararmış,
Ama solmamış.

Poz poz,
Kare kare,
Yansıyan gölgesi kartpostallara.

Zaman zaman,
Uğruna savaşların,
En görkemlilerinde,
Karşılaştıkları insanların.

Kimi zaman,
Bir okla,
Kimi zaman,
Bir yayla,

Veya mızrakla,
Kalplerini deştikleri uğruna.

Kalelerinden dökülen kızgın yağlarla,
Kor ateşler dağlarken,
Aşıklarının yüreklerini.

Veya,
Bir gülle,
Girmeye çalışırlarken kalplerine,
Birbirlerinin.

Ya da sevişirlerken,
Bir ağacın altında,
Yıldız Parkında.
Kollarınla sardığın,
Eşsiz manzaranla.

Salıncak kurmak istediğim,
Boğaz Köprüsüne,
Sallanmak için,
Serin sularına,
Bırakır gibi kendini,
Sonsuzluğa.

Martıların ıslık çalar,
Peşine takıldıkları,
Bir Kadıköy vapurunun ardından
İstanbul, İstanbul diye,
Ta ki varıncaya dek,
Beşiktaş sahiline.
Tıpkı bir tramvayın,
Peşine takılan çocuklar gibi,
İstiklal Caddesinde.

Kimi zaman güvercinlerin olmak,
Eminönü meydanında,
Veya bir sokak köpeği gibi,
Dolaşmak boş sokaklarında.

Herkesin terk ettiği,
Bomboş pazar günlerinde.
Veya gecenin vefasız saatlerinde,
Koynunda taşıdığı,
Dermanı tükenmiş,
Bir şarap şişesi ile,
Gezerken arka sokaklarında,
Beyoğlu'nun.
Her türlü insanı taşıyan,
Alçakgönüllü topraklarında.

Gecelerinde, bir su damlası gibi,
Aktığım,
Nehir olduğum,
Karanlık caddelerin,
Birleştiği karanlık gökyüzü ile,
Bağrında, yıldızlarını parıldatan.

Kimsenin yüz vermediği,
Şişhane'de, Taksim'de,
Şişli'de, Harbiye'de,
Renkli yüzler arkasında,
Karanlığı delen bakışları ile,
Bakan karanlık adamlara,
Karanlık arabalarında.

Bir kenar süsü gibi,
Işıklı ama yalnız caddelerinde,
Veya, tenha köşelerinde,
Barındırdığı,
Umursamadan.

Mangalda kül kahvesi gibi içtiğim,
Ağır ağır,
Acı gecelerini,
Göğsünde taşıyan,
Ciğerlerinde soluyan,
Yol kenarında dikilirken,
Kimsesiz caddelerin.

Taşında,
Toprağında,
Altın aramadım hiç.
İsmini görmek istemedim,
Yedi harika arasında.

Seni yaşamak,
Seni solumak,
Yetti bana,
Yorgun yokuşlarında.