İstanbul'u Terkederken

Dönüp ardına bile bakmak yok bana söz ver yüreğim
Sönüp sönüp yanacağız yine ama ben o kadar güçlü değilim
Bilirsin hiç sevmem zaten vedalaşmaları da oldum olası
Silersin gözyaşlarını kurutursun ama içine düşer son damlası

Ne bir valiz ne bir resim hatta bir tek iz bile götürmek yok yanında
Yine bekleriz özletme kendini gibi yalan sözleri de duyma
Ne bir şarkı ne bir adres hatta bir tek isim bile tutmak yok aklında
Sineye çekeriz yalnızlığı hadi kalk kalbim burda bir dakka bile durma

Kopyala yapıştır hayatlardan vazgeçtim tüm uzantılarımı bir bir kestim
Korkmaya gerek yok kalbim hiçbirinin kökleri kanayacak kadar derinde değildi zaten
Hoşçakal bile demeyeceğim kimseye hiç birşey belli etmeden sessizce gideceğim
Hiç olmadığım kadar niyetliyim dönmemeye İstanbul'u terkederken

Kalmaya alışır yüreğim yalnızlıktan seçtiği tek kişilik odasında eminim
Başkasına yer yok hayatımda bundan böyle tekim tekilim uzağım herkesten
Hiç çalmayacak bir telefonun zil sesinde hatta haftanın sekizinci günündeyim
Her attığım adımda biraz daha yaklaşıyorum kendime İstanbul'u terkederken