İstanbul'u onunla sevdim

İlk defa seviyorum bu kadar İstanbul’u
Görmeden, tanımadan…
Çünkü ben onu sevdim,
Onu buldum bilmediğim sokaklarda…
Onu tanıdım İstanbul ile.

Sevgim İstanbul kadar büyük,
İstanbul kadar güzel,
İstanbul kadar karmaşık,
Onu da görmedim!
İstanbul’u da…

Ben onu bu şehirde sevdim…
Gülüşünü içimde hissettim.
Bazen küstüm hiç tanımadığım bu şehre!
Onunla aramıza dağları koyduğu için…

Sulu gözlüyümdür ben!
Gözlerim nemli, tıpkı bu şehir gibi…
İçim bu şehir kadar yalnız,
Kalabalıklar arasında.
Ama ben onu buldum karanlıklarda!
Hiç tanımadığım sokaklarda!
Ben onda İstanbul’u sevdim.
Onu yaşadım içimin bir yerlerinde…
Sessizce…
Bilmeden, tanımadan…

Ben İstanbul’da onu sevdim!
Bilmeden, görmeden…
Ne onu gördüm,
Ne de İstanbul’u,
Uzaktan sevdim ikisini de…

Aşıklar şehri İstanbul’da,
İstanbul’u yaşadım onunla.
Onunla sevdim bu şehri…

Tanımadığım Kız Kulesi’ne gittik birlikte
Bir İstanbul’a baktım,
Bir de gözlerinin içine.
Onu sevdiğimi haykırdım
Bu hiç bilmediğim şehre!

Yabancısı olduğum köprüden geçtik,
Boğazda çay içtik.
Rüzgar saçlarımı dağıtıyordu,
Bakışları içimi…
Hiç üşümüyordum
Sımsıcaktı.
Tıpkı İstanbul gibi…

Hayaldi biliyorum
Sevmelerim hep uzak kaldı
Ona ve yabancısı olduğum bu şehre
Uzaktan sevdim ikisini de
Haykıramadım bu şehre!
Onu ne kadar çok sevdiğimi,
Ve görmek istediğimi…
Oysa ne onu görmüştüm,
Ne de İstanbul’u…
Uzaktandı sevmelerim
Hep uzaktan…
Hep uzaktan…
17.03.2006