İstanbul’u Gün Gözüyle Şiiri - Nat Temin

Çamlıca’dayım, atmışım kendimi tepede yeşil bir parka
Okul ve öğleden sonrası bir güz Eylül”ünün sıcaklığında
Ancak ben öğrencinin satın aldığı bir gevrek simitle
Ve demli bir bardak tavşan kanı çayla oturmuşum sıraya
Öyle hoşnut bir gururla bakıyorum ki suyun öte yakasına

“Senin yaşlarındayken gelip geçdiydik buralardan
Askerlikte, yalın ayak başı kabak, aç susuzduk kuzum
Emme başımız dimdik eroğlu eriz, bi ya havlevela ettik
Çıktık şu kayalıklara, arkamız ormanlık, zifiri karanlık
Karşıda altı minareli Sultan Ahmed’i görünce anladık
Ta İstambol’a kadar yürüdüğümüzü Beşbarmaklar’dan
Birkaç süvari, gerimiz piyade, seferberlik hali işte
Nerden bilecen günü, zamanı, yolu yordamı kınalım

Ve lakin öyle bir gururla baktık ki öte yakasına o suyun
Her bir tek sokak taşına varasıya gördük gibi kuş bakışı
Dedim– Zekeriya, Alirıza, Mırza, bi dahaki sefere inşallah
Şu kanayan nasırlı ayaklarla değil, bi çift potinle geliriz
Şöyle koca anlı-şanlı atalarımızın gelip geçtiği yerlere
Hemi torunlarımızın da elinden tutup yürürüz yine narin
Taş döşeli sokaklarında incilerin incisinde, gün gözüyle”

Unutmadım Dedem, senin sözünü Ben tutacağım elbet
Demiştim O’ na işte tam burada, 1985 yılının Kasım’ında
Yürüdük birlikte, tarihin elinden tutup dolaştık tüm şehri
Ceddim ve dedemin gelip geçtiği emanetleri yad ettik
Dolmabahçe’den Topkapı’ya, Beşiktaş’tan Üsküdar’a
Emirgan’dan Yıldız’a, Eminönü’nden Adalar’a ne varsa

Ne yorgunluk, ne acıkma, ne sızlanma
Yetmişbeşlik dedem sanki bir kuş gibi hafif
Ayaklarında bir çift ikinci el siyah boyalı kundura
Sırtında, polis oğlunun hediyesi diyerek giydiği bir armağan
Devlet malı apoletleri sökülmüş koyu yeşil eski bir gocukla
Güpegündüz uçuyordu sevinçten, mutluluktan

“Ölsem de gözüm açık gitmez gayri kuzum
Bir kere daha gördüm ya, sağ salim
İSTANBUL’ U GÜN GÖZÜYLE”