İstanbul Türküsü Şiiri - Muhsin Özalp

Mağripte maşrıkta ismin sorulur
Bin dilden çalınır sazın İstanbul
Bulanan gönüller sende durulur
Şahları mat eder kozun İstanbul

Câmiler şâheser kubbeler hilâl
Hocalar âlimdir müezzin Bilâl
Bana İstanbul’u bahşetti Celâl
Âleme bedeldir tozun İstanbul

İstanbul dediğin sığmaz dizeye
Bu şehir benziyor açık müzeye
Ayda bir gökdelen biner füzeye
Dillere destandır sözün İstanbul

Yeşili zümrüttür sahası düzgün
Sevenler neşeli düşmanı bezgin
Geçerken uğrasa çarpılır gezgin
Dünya güzelidir yüzün İstanbul

Bahar gelir lâle sümbül donanır
Çamlıca’ya çıkıp bakan gönenir
Sana gönül vermeyenler kınanır
Her yerde geçerli nazın İstanbul

Muhteşem boğazı aklı dondurur
Oynaşan dalgalar başı döndürür
Görkemli manzara resmi andırır
Heykelden alımlı pozun İstanbul

Oynaktır havası kaygan zemini
Sağlam bas ayağı kavra gemini
Ne padişah dinler ne de yemini
Bir bakışta yakar kızın İstanbul

Muhsin İstanbul’a yıldızlar ağar
Rabbimin rahmeti sel gibi yağar
Kara bahta güneş buradan doğar
Doya doya emer kuzun İstanbul