İstanbul son durak Şiiri - Orhan Hatıl

şakaklarımda koca düğümleri hayatın
İstanbul canım yanar suskunum
kaldırımların bilir yalnızlığımı
başak şehrin üzerinden yeşil köy uçakları
ve küçük çocukların dödürür dünyamı kaydıraklarda
siyah kargalar hiç bu kadar büyük gözükmemişti
ömrümün bu yokuşlarında
beni merak etme, beni merak eden yokki
İstanbul yanığım, sözlerim boş
KAÇ DUDAKtan kaçtım
durgunsam geçmiştendir
hiç kimse anlamadı beni bazen ben bile anlamadım kendimi
İstanbul son duraklar istasyonu
kurban olduğum yaratan yalnız koymadı beni
İstanbul gerçekleri biliyorsun
fatihte tek başılağımı bir nakşibendi yatırında huzur bulduğumu
İstanbul son duraklar istanyonu
işte bu gün kaybolmadımsa şükür
koca bir ülke basmışken üzerime
beni sevdin sen yabancılar şehrim
İstanbul son duraklar istasyonu
akşam çöktü başak şehirde küçük bir kızın abisi oldum
bir ailem oldu sezsiz karanlıkta
ağlamadım unutmuştum göz yaşlarını
aşksızlığı
ve soysuz günleri
İstanbul son duraklar istasyonu