İstanbul Sokakları Şiiri - Neşe Yazıcı

İSTANBUL SOKAKLARI

Nice sarmalamalar içerisinden açtım gözlerimi istanbul’ a,
O görkemli şehzade bakışları var gözlerimde,
O buğuları maviye çalan hayallerle yürüdüm sana,
Masmavi denizinden masmavi gökyüzüne baktım,
Kimi zaman huzurlu kıldın, kimi zaman ürküttün beni sen,
İnsan kalabalığı şehrinde yok oldum, kimi zamanda varolduğumu hissettim,
Nerede öyle zafer kutlamaları, nerede şenlikler,
Ey İstanbul! sokaklarına girdim,
Beton yığınları içerisinde bir bakışım vardı akıllara zarar,
İnsan şehvetinle yok oldu bir anda umutlarım
Görkemi elinden kaybetmişcesine şaşkınlığım vardı üzerimde
Tuhaftır kendimle hesaplaşıyorum
Biri var istanbul sokaklarında yalnız dolaşıyor
Garip bir kutu belinde
O yer benim bu yer benim geziyor,
Parmakları bir gece matemini anımsatıyor,
O denli karanlık o denli siyah,
Vazgeçemiyor belinde ki kutu ve elinde ki sigaradan,
Biri var İstanbul sokaklarında yalnız dolaşıyor,
Çevresindekilere bakınca gözleri yaşarıyor,
Muhtaç o belindeki kutuya,
Onsuz olmuyor mecbur yaşamaya,
Gözlerinden anlaşılıyor mahzun ifade,
Yağmur yağarcasına çekiliyor kenara,
Oysa o bizim gibi kaçmıyor yağmurdan,
Tutsak olmuş gözleri
Yağmur damlalarına ve belinde ki kutuya,
Ne gariptir ki küçücük daha,
İçinde hissettiği duygular körelmemiş,
Tomurcuklanarak her defasında açmaya inat,
Yıpranmamış yaşıyor umutla,
Bekliyor gelecek zamanı o kapı bu kapıda,
İsyan etmiyor ne yağmura ne kutuya,
Çünkü mecbur yaşamaya,
Belinde ki kutu elinde ki sigarayla,
Sesleniyor aniden istanbul sokaklarına
Ey istanbul!
Yaşıyorum ben yaşayacağım daha da senin sokaklarında...