İstanbul Sokakları Şiiri - Fulya Aras Koca

Saat beş otuz sekiz.
Sanki, sabah
sırf bu şehre yüz sürmek için gelmiş!
Ah Şehr-i İstanbul!
Azametler şehri!
Söyle bana, bu yıl ömrümüzün hangi mevsimi?
 
Martıların kanatlarında yedi tepenin sesi.
Tüm sardunyalar mavi.
Yıllardan ilkbahar mı ne?
Yüzümde çiğ kokusu, yüreğimde yaz yeli.
Yürüyorum İstanbul sokaklarında,
öyle sessiz öyle sakin.
 
Ayaklarımın altındaki yapraklar
böyle zamansız, nereden dökülmüşler ki?
Kulağımda, erken gelmiş
sonbahar fısıltısı…
Sokak lambaları çoktaaan sönmüş.
Güzellikler bu şehirde,
dört mevsim 
hiç solmazdı, hani?
Yürüyorum İstanbul sokaklarında,
öyle sessiz öyle endişeli. 
 
Tam da o anda;
görünmez bir karartı karşımda.
Kıvrılmış yatıyor kaldırımda.
Mukavvası bile yetmemiş küçük kızı sarmaya.
Peki ya melekler,
Onlar da mı kanat germemiş omuzcuklarına?
Önünde bir mendil.
Kirli ve ıslak!
Yatıyor küçük kız,
İstanbul sokağında.
 
Uçuşan yapraklar dokununca düğme burnuna,
önce aralandı gökyüzü küçük kızın suratında,
sabah indi kaldırımlara,
Sonra bir anda, gün karardı
gözleri gözlerimle buluştuğunda..
Nergislerin ağlayan şırıltısıydı bakışı!
Gözleri ki, uykusuz!
Belli
düş perilerine geçit vermemiş
kaldırımları kırbaçlayan korku!
Umut,
küçük bir kızın
saçlarında savrulmalıyken…
El değmemiş başında
Çocukluğu nerelere savrulmuştu…?
Biz hangi mevsimi yaşıyorduk o sırada…?
İstanbul sokaklarında tüm sesler bizden uzakta.
 
Doğrulup,
bana doğru yürüdü.
Bastığı taşlardaki tüm dikenler
O bedene büyük değil mi?
Üstelik yalın ayak !
Ona yazık değil mi?
İstanbul sokakları duy sesimi!
 
Günlük rızkını dilemek için,
baş önde,
uzattı küçük kız elini.
 
Şimdi size soruyorum;  
Nedir gevrek bir simidin o eldeki ederi..!

Kaç kuruş ona vermeli,
Özgür kılmak için kendimizi…!

Bugün
Yıllardan bir çocuğun ölüm emri!
Mevsimlerden zemheri!
Yürüyoruz İstanbul sokaklarında,
öyle sessiz öyle kederli…….