İstanbul,sırra açılan Kapı

Ararsan
yeryüzünde bir sırra açılan kapı,
Göğe yaslanmış yedi tepe,
gölgede aşkın yaprağı.
Zaman bile eğilir önünde,
susturur kendi soluğunu,
İstanbul’dur o — hem vuslat,
hem de ayrılığın duası.

Kubbelerde
yankı bulur ezelî bir çağrının sesi,
Minare minare yazılır göklere
yükselen nefsin secdesi.
Her adımında peygamberin gözyaşı,
bir velînin niyazı,
Toprağında yürüyen mazlumun
ayak sesi bile aziz.

Ne Bizans unutturur
ne zamanın paslı dili silebilir,
Çünkü bu şehirde gölge bile
kıyametin ön sözüdür.
Ayasofya bir sır gibi açılır
gecenin alnında,
İçinde ümmetin kalbi atar,
ümidiyle yoğrulmuş sabahlar.

Ey yedi dağın üstünde
bekleyen mavi sancak,
Seninle başlar diriliş,
seninle dolar ezelî toprak.
Kudüs’e giden yolları
kendi içine saklayan sır,
Sen ki hem bir başlangıç,
hem de susan çağların haykırışısın.

Fethin mürekkebiyle yazıldı
surlarına kader,
Her taşında bir sahabenin duası,
bir yetimin ahı var.
Gözlerinle baksan görmezsin,
ancak kalbinle işitilir bu şehir,
Çünkü İstanbul,
akılla değil, aşk’la anlaşılır.

Dünya eğilir önünde,
gölgen bile secdeye varır,
Çünkü sen sultanlar şehri değil,
şehirlere sultan yazarsın.
Bir taşında Mimar Sinan’ın sabrı,
Bir sokağında Mevlâna’nın
susuşu vardır.

Ey İstanbul!
Yalnız bir coğrafya değil,
Bir ümmetin rüyası,
Bir çağın sabrıdır
senin adın.
Ve biz,
senin gölgende bekleyen
Adını bilmediğin
son şahitleriz.