İstanbul Şiirleri 4

Gemi rıhtımdan ayrılmıştı,
Ama gönlüm hala kıyıdaydı,
Canım da...
Giden olmak zordu,
Kalan olmak daha zor.

Kimbilir kaç kez yoktun
Ya da kaç kez yoktum
Ve kimbilir kaç kez sustum
Ve aradan kaç mevsim geçti.

Bir haziran rapsodisi hüzne dönüşmüştü
Ne zaman aynı zamandı
Ne yüzler aynı yüz...
Gözlerin korkuyordu
Ama sen değil.
Gel dedim,
Gelmedin.

Biliyordum benden vazgeçtiğini
Ama götüremiyordum yüreğimi.
Gözlerimden akan yaş değil,
Sensizlikti.
Ve kimbilir kaçıncı kadındın sen
Bırakıp giden
Ve kimbilir kaçıncı adamdım ben
Seni seven
Ve kimbilir kaçıncı öyküydü bu
Sonu yarım biten.

Bugün yalnızım
Dahası masum değilim artık.
Çocukluğum, gençliğim
Sanki uzaklarda kalmış
Siyah – Beyaz bir fotoğraf
Ve çok eski.

Ben ki hiç ağlamazdım
Ama yaşam bir su edasıyla
Akıyorken avuçlarımın arasından
Gözyaşlarım dökülüyor şimdi şimdi.
Herkesin bir duvar dibinde
Unuttuğu bu adam;
Biliyor artık, aslında hepsi yalan
Ve öğrendi sen yoksun,
Hem de kaçıncı kez...

Elveda İstanbul,
Düşler buraya kadar.