İstanbul Şiiri Şiiri - Celaleddin Çelik

Üsküdar'ı kucaklayıp,
Martılara tutunarak,
Uçuyorum Kabataş'a,
Fısıltılarla başbaşa...

Bu sabahlar susmak ayıp,
Gözlerimi kapayarak,
Söylüyorum, dağa, taşa
Duyan olur, anlayarak!
Denizleri çalkalayıp,
Yıldızlara bulayarak!

Yollar benimle barıştı,
Saatin de yelkovanı!
Akrep düşünmekte henüz...
Sen de onu mu bekliyorsun?
Gece buysa, nerde gündüz?
Onu sen mi oyalıyorsun?

İstanbul'da gece var mı?
Odamdaki ne öyleyse?
Bulutlar küsmüyorlar mı,
Perdeleri biz çekince?

Perdeleri kaldır, lütfen!
Seslerimiz duyulsun,
İstanbul'um görünsün,
Şafak vakti gelirken...

Işığını kendinden bilme güneş,
Gecemi de aydınlatan sen misin?
İçin elveriyorsa bu sırrı deş!
Karanlığı delen sen değil misin?

Sabahı
Vapurda
Sırrımı
Avucumda
Hissetmek
Tamam da,
Aç artık
Kapını
Şiirin
Kadını
Martılar
Saçını
Özledi
İstanbul!