İstanbul şiiri Şiiri - Dursun Özden 3

aşiyan’da ozanlar geçidi

içinden şiir, dışından nehir akan, kutlu şehir: istanbul
kem göz değdi, payıma düşen acıları, fazlasıyla çektim
çünkü bu yaşam, uyaksız bize sunulan tek ezberlik şiirdi
şiirlerimi, gölgelere yazmadan önce, seni gömmek istedim
tandırda şiir yakan ırmağın hızlı-hırslı-zalim-obur akıntısı sim

ertelenen aşklar kıvamında piyerloti’de kahve molası-ilk seyir
korkak yalnızlığın kozasına sığmayan, çok kanatlı, o ipeksi şiir
öpmeden, yalayıp geçtiği coğrafyayı esinleyen ve etkileyen şiir
gömütlüğün yalnız gurbetinde, ağıda karışan, yakarışın son sesi
kıldan ince-şiirden keskin sıratı aşan ozanlar, aşiyan gölgesi sedir

ve rumeli hisarı burcunda, fikret’in ‘millet şarkısı’ başkaldırı çığlığı
ishak şakımadan, doksan beşe doğru, onat ile ‘sinama bir şenlikti’
boğaz manzaralı-erguvan kokulu-kuş yuvası aşiyan, orhan veli’likti
o kudretli şair nigar, turgut uyar’ı uyardı, tez canlı idi edip cansever
şiir mangasında; ilhan, ceyhun, tezer, asaf, yahya kemal cengaver

delikan düşlere inat, şu yorgun beden, doğanın o alçak şahidi
kenti delirten yalı çapkını, yukarı denizin o mor karanlık muhiti
ömür törpüsü, kentin arı-namusu, karaköy yüksek kaldırım seti
sızan bir cılkı su, ayı ve gün batımını sayıklayan, galata kulesi
bu kentin düş evi, gurbeti sılaya bağlayan haydarpaşa yolcusu
kopar zincirlerini haliç, fetih fayı-şiir utkusu, aşiyan aşk tutkusu.

dursun özden