Istanbul Sevdalisi Şiiri - Güler Sarıcı

İSTANBUL SEVDALISI
__________

Bizim ilden İstanbula gelinceye kadar
Aşılır saatler, günler, yağmur ve kar
Annemi bile özlemem İstanbul kadar
Gönlümde İstanbul İstanbul var

Merhaba koca şehir merhaba
Eyüp senin Fatih senin ben senin
Sen benimsin ve Asil Ülkemin
Canım feda candan öte can senin

Sana ne olmuş İstanbul böyle
Ağlamaklı gözlerle bakma öyle
Seni kıranlar mı, yoranlar mı oldu söyle
Tut beni bir daha ayrılmayalım böyle

Sana geldim İstanbul Eyüp gibi sabırla
Seni andım İstanbul diyar diyar gururla
Yine bir gün gidersem sende beni hatırla
Hatıralarımız sığmaz ne sandığa ne bavula

Başımı alıp gittiğim gün yittiğim gündü
İçimde yanan volkan ateşi birden söndü
Ayrılığın her saati bir ömür sürdü
İşte İstanbul küçük kızın geri döndü

Koynunda uyuttun beni kara gecelerde
Gözler görmese de düştesin ve hecelerde
Hadi artık hatıralarımızı geri verde
Yeniden başlasın sevdamız bittiği yerde

Yine bu bahar başka güzelsin İstanbul
Genç kız edası ile gözlerini süzersin
Erguvanlar dizmişsin yine boğazına
Düşman yürekleri getiriyorsun ağızlarına

Beşiğinde uyuttuğun soğuk geceleri hatırla
Babamı aldın koynuna ağladım katıla katıla
Yine koynunda mı öksüzler, yetimler İstanbul söyle
Yetim gecelerimin büyük babası niye suskunsun böyle

Ne o İstanbul kucağında insanlar gülmüyor
Anneler ağlar olmuş, gülen bebekler doğmuyor
Dansözler almış baş köşeyi meydanlarda evlerde
Düşmüşler insanlar dermansız derde

Bir gün ağlarsan İstanbul sana küserim
Yollarına dökülen saçlarımın her telini isterim
Rugan pabuçlarım gibi kaygan hislerim
Kendime kin, sana yine sevgi beslerim

Ey İstanbul okul yolumda yağmurdun
Rızkımdın ellerinde hamurdum
Beni aldın yoğurdun da yoğurdun
Bir o yana bir bu yana savurdun

Bizim ilden İstanbula geldim diye
Neler neler döküldü harfe heceye dile
İstanbul ne harf ne hece tanımaz
İstanbul bir tarih İstanbul anlatılmaz…

GÜLER SARICI - 2005