İstanbul Sen Evrenin Gelinisin

Yağmuru başka sunarsın güneşi başka,
Sarmalarsın içinde, gizemin ise bambaşka,
Hülyalarının alemine salarsın,
Bahar sarhoşluğunda savrulur eşsiz görkemin,

Gün be gün artmakta sevdam sana İstanbul ’um,
Kimi zaman hırçınlığını verirsin, kimi zaman da hüznünü,
Rengarenk bahar açmaların var, bembeyaz düşlerim...
Ömürden ömür verirsin o ihtişam şebnem güzelliğin...

O toprağında yeşil yeşil içmeler,o yağmurla beraber toprak kokun,
O heybetli bakışlarda gizli, o evrene dahi eşsizliğin,
Görkemi içine alan, içinde kaybeden,
Varlığı alıp yokluğu sunan, yoklukla varlığı sarmalayan sen,

Sınırsızca kordon boyu köhne binalar,
Bazen de beton yığınları içinde verilen düzen,
O tarihe buz tutmuş yapıtların,o efsane güzelliğin,
Sen İstanbul sen, sen ki evrenin kalabalık şehirlerinden hala gelinisin...

Ey İstanbul sen güzelliğe katamadığın tekdüze pişmanlıkları bana geri vermedikçe,
Ben sana asla ömrümden ömür vermeyeceğim...