İstanbul Şehrengizi Şiiri - Mehmet Şamil ...

İ.
    bağdaş kurup Beyazıt’ta ihtiyar bir çınarla
                                        / kaçamak bakışında şairin /
    açıp açıp okuduğum şehrengiz
    âh! ne yana baksam ben
    ne yana baksam hatıralar yaprak yaprak dökülür
    içim içime sığmaz nerde bir şair görsem

    ……..

    kaç bin yıl kaç bin insan
                                    / tanıştığım hep benim
    aklımın dört köşesi ölmüş çiçekler gibi
    inanın ben değilim bu cinayet bu vehim
    intihar etmek için asılmadı köprüler

    tinerli nefesinde çocuğun sıkışıp kalan gündüz
    aynalı beşiğinde bebeğin dağılan Binbir Gece
                                      Emirgân mı erguvan mı bilinmez
    eskiyen ellerinde dilencilerin geçmeyen akçe

    gül kızılı bir şafak sökerken seyrettiğim
    fırtına kaçağımdır şuramda demirleyen
    müthiş ağlamaklıdır hâl içre çırpınan su
                            / adımı yazıp yazıp siliveren dalgalar

S.
    ağırdı unutamam sırtımda taşıdığım kadırgalardan
    endamlı adımlarla yeni bir çağa koşan / dalgaları döven at
    asırlardır beklemiştim
                                / gece gündüz elli üç gün bekledim
    yara aldıkça deviniyordum / surlar seviniyordu
    hiç bu kadar yakışmamıştı sancak bir neferin eline
                                                      kana can vermeyi öğretiyordu

    mihmandar gölgesiydim Eyüp’te soluklanan bulutun
                                        zerrîn bir hayalden çıktığım zaman
    hırçın ışıklarında saray şamdanlarının
    secdeye kapanmıştık
                                / sevinçten ağlamış ağırlanmıştık
    en güzide kelamla süslenmişti kitabem
    hükümran tuğrasıydı alnıma kazınan iz
    Fatih’i sevdiğim biliniyordu
                                      çok hem de

    her savaştan arda kalan yine bendim / ferman ben
              / Hünkâr İskelesi’nde tedirgin şehzâde sükûneti
                            / hücum coşkusunu besteleyen mehteran
    çeri bendim divân ben Hürrem bendim sultan ben
              / Altın Kapı’dan sonsuza açılan saadet
                            / Hırka’m kadar güzel zafer getiren ordu

T.
    dağılan tesbihin adresini arıyordu Hüdâyî
                                      kaybolup yokuşla iki yokluk arası
    Marmara’ya kayıp inciler düşürüyordu yağmur

    nakışlar beş vakit namaza durduğunda
    mum gibi yanıyordu esrâr hükmünde hüsün
                                                          pervaneler/de
    mürekkep odasında bir elif olmak için
    kalem değil ben idim hattatın ellerinde
                          yazdığım gözleriydi ta'lîk sülüs ve celî

    semâzen âyetin müsennâ sesiyle kubbelerde
    söylesin nâzenin içini döksün çini
    kaç münzevî ömürdü eğilen servilerde

    bir cariyenin gözyaşını saklayan çeşmelere
    anlatsın su içmeye gelen saray güvercinleri
    kuruyan her şadırvan hangi yüzle dönecek
    mâbedlerin sırrını fısıldayan Sinan’a

A.
    hasret Bâbil’de başlar bende biterdi firâk
    mecnûn bendim leylâ ben gerçek bendim hülyâ ben
    âh! gururumda kayboldum
    kibirden sarhoş olup kovulmuşum dergâhtan

    minyatüre sığmayan aşklardan biliyordum
    bir sevdâ meseliydi Kız Kulesi’nde ölüm
    o titrek tebessümün korkusuna aldanıp
    mor ebrû dudağına gül/bahar bulaşırdı

    rum/elinden akasya âh çekse Asya diye
    kederden sabaha dek ağlardı hanımeli
                                / ana dolu yakasında Avrasya

    yetişmek için İcadiye’de nefesim kesilirdi
    tutuştuğumu görsem Galata Kulesi’nden
                                ve yüzümde bir yanık Cibâlî / Balat
    ateş denizlerimi andıran nûr-ı siyâh
                                      / hatırlatan Hüsn ü Aşk

    nahif bir sallantıdan yıkılacakmış gibi
    Kandilli’de uykumu parçalardı Üsküdar
    keşkülünde dervişin kapı kapı gezdiğim Beylerbeyi
                                      / Topkapı’da kutsal emanetlerim

N.
    bencileyin murakka ve benim kadar kadîm
    yükü zengin küfenin kalbi fakîr hamalı
                                / azığı simit katığı sebil
                                              / taşıdıkça artağan
    ardında sabah akşam yorgunluk topluyorum

    ıslak bakışlarıma aldırmayan ayrılık!
    dar zamanlara sığamıyorum
                                geri gelmeyen mektuplar gibi
    Sirkeci Garı’nda saat başı el/vedâ

    deli rüzgâr ne zaman tozum alsa raflardan
    adalar/da bir fayton gibi kendinden geçer
    yüzleşir her sahafla içimdeki bun
    hâne hâne sis / damla damla mey ve eğleşen gün-
    âh! mirasa konan insanlar gibi
                                her gün büyüyor gömülüyorum

    tanıdık yüzüyle ölümün bâki kalan İstiklâl!
    gördün mü böyle elem böyle yas Dolmabahçe’de
    soğuyan saatlere serilen encam ve ben
    buhurdan gözlerini sevdik Gazi’nin
                                            işgal altında bile

B.
    Çamlıca’nın darası düşülmüş manzarasında
    uçurtmalar hariç beni kimsecik görmez
    çocuk sesleriyle / oyunlar eşliğinde
    gökyüzü dökülmüş kaldırımlardan
    ahşap evlerden gölgeli sokaklardan
    koyu yeşil bahçelerden geçerdim
                                adı gibi ne de güzeldi Vefâ

    Yalnız Servi’lerdi Muhacir Köy’de ümran
    buğulu camlarda dirilince her bahar
    genç kızların o zarif ellerine sarılıp
    Mısır Çarşısı’nda çiçek diye koşardım

    her sabah uykusuydum bir öğrencinin
    …doğudan ve batıdan / İpek’ten ve Hicaz’dan
                                benden kaçıp bana dönen yolcular
    …cumbadan avluya sarılan o sarmaşık
                                          baştan başa şehrâyin
    …Boğaz’ı yarılayan bir saltanat kayığı
                                ve omuz omuza oltada deniz
    rüya içinde rüya…

U.
    âh! beni bana banıp beni resmettiğimden
    aynı renk çocukluğum / bahtiyarlığım
    resim bendim ressam ben neyzen bendim hüzzam ben
    âh! tebdil-i kıyafet intizar ettiğimden
    mahalle mahalle örtündüğüm yalnızlık

    âharlanmış bir huşû sarar mı gökyüzünü
                                              eski devirden kalan
    cülüs dağıtıp sultan lâle ve gül yağar mı
    köpükte süzülür mü yeniden Hümapervaz
    anlar mı denizi taşa tutan âşıklar bir gün
                                      balıkların kalbinde incindiğimi

    akşamı yudumlarken ıhlamur ağaçları
    çıkıp gelse Itrî o hazin şarkılarla
    kavgadan gürültüden kalabalıktan
                                yine alıp alıp götürse bizi
    ışıldasa tahtımda o tezhibli ihtişam
    doldursa takvimleri bayram sabahlarımla
    kandillere / mahyalara ilham veren dolunay

L.
    hangi yalıya sorsam şimdi cevabı sükût
                                / baş eğer mavinin derinliğine
    bülbül suskun dil mahcup arzular çile
    neden taçsız bıraktın benle büyüyen ülke
    bana kaybettiğim kimliği getir
                                              duâ ve âmin

    bağrıma hüzün düştü bu mahzun sayfalardan
    yine doğum günümü hatırlatıyor mayıs
    nasıl dile gelirdim söylesene ey çınar!
    nerden bilirdim sevildiğimi şiirler de yazmasa

    tarihin alnımdan öptüğü günler gibi
    aksam efsunu pervin tepelerimden
                      yüzgörümlüğü diye katılıp düşlerine
    anlatsam bir kez daha / doya doya okusak

    ……..

    sen de gidersin şair yaşlı çınar da ölür
    sarnıç kurur söz üşür şehrengiz biter
    ben kalırım âh!
    susarım divâne çığlığıyla avunup martıların

   .