Istanbul sana benzer

İstanbul’u Sana Benzettim, Yanıldım

İstanbul’u sana benzettim,
çünkü o da sabahları geç uyanıyordu,
gözlerini silerken
gülüşüme dokunur gibi oluyordu…
Ve ben,
bunu “senmişsin gibi” sanıyordum.

Martıların çığlığını,
adını anarken bastırdım çoğu zaman.
Denizine baktım
dalga senin sesindi,
köprü senin suskunluğun.

Galata’nın gölgesinde seni bekledim,
sanki bir çay daha içsek
her şey geçecekmiş gibi.
Oysa geçen tek şey
zaman oldu.

Sana benzettim bu şehri…
trafiği senin kararsızlığındı,
güneşli sabahları
“belki dönersin” umudum.

İstanbul’u yaşarken
sana rastlamadım,
ama her adımda
seni sandım.
Her vapur düdüğünde
içimden biri sana el salladı,
bir diğeriyse
çoktan inmişti yüreğinden.

Yanıldım.
Bu şehir sensiz de güzeldi,
ama ben güzelliği hep
senin varlığınla sandım.

İstanbul’u sana benzettim,
sana fazla anlam yükledim,
bu şehri hafife aldım,
seni…
seni de
olduğundan fazla sevdim.

Ve şimdi anlıyorum:
İstanbul yerinde duruyor,
ama sen çoktan
başka bir sokakta kayboldun.